Bijna was ik het alweer vergeten, toen ik in het grote boek opschreef dat de hoefsmid weer langs geweest was, zag ik dat het weer tijd was om te ontwormen. Veel paardeneigenaren in Egypte weten niet dat paarden ontwormd moeten worden maar de Arabieren fokkers en zo ook ik, houden zich wel netjes aan een schema zoals we dat in Nederland kennen. Toch gaat het hier wel een beetje anders. We kunnen geen lab testen laten doen om te kijken of je paard wel degelijk ontwormd moet worden. Daardoor zijn we gedwongen preventief te ontwormen volgens het bekende schema, elke drie maanden een wormspuit . Helaas zijn hier sinds de revolutie (2011) niet meer vier verschillende ontwormings middelen te verkrijgen. Het werd steeds moeilijker om de meeste bekende geimporteerde Equest en Eqvalan te vinden.
Sinds een paar maanden kan ik slechts twee soorten vinden en ben ik gedwongen daar mee af te wisselen. Het ene is een Egyptisch poeder voor koeien dat verkocht wordt in zakjes van 250 gram waarmee ik 10 volwassen Arabieren of ponies mee kan ontwormen, met water gemengd in een grote spuit. Het andere middel is Panacure. In Europa is dit een omstreden middel maar hier wordt het voorgeschreven door onze artsen. Er is natuurlijk wel verschil tussen bacterieen in Europa en Egypte. Zelf heb ik goed ervaringen met dit middel, vooral omdat het ook veilig is om aan veulens te geven. Genoeg gezever over producten, het avontuur van het ontwormen begint pas echt op stal.
Zodra een van de paarden jeuk aan zijn of haar staartwortel vertoond begint de groom mij lastig te vallen met gezeur over ontwormen. Zelfs als dat een week na de vorige kuur is. Al wel honderd keer heb ik hem uitgelegd dat we ons aan het schema houden, of er nu wel of geen gekreukelde staarten zijn. Hij kijkt me altijd boos aan wanneer ik vervolgens opper dat het misschien een hygiene kwestie is en er wat beter geborsteld zou kunnen worden.
De uitzondering dat ik wat schuif in het schema is als er merries drachtig zijn zodat ik, op advies van de arts, een maand voor de geboorte ontworm zodat de veulens enige bescherming hebben in de eerste twee maanden van hun leven. Na die twee maanden kunnen ze zelf ontwormd worden, weer met de andere paarden en hun moeder mee. Maar ook dat gaat de meeste grooms boven de pet. Erger nog, de meeste grooms zullen niet ontwormen ook al geef je ze de middelen ervoor. Zo ben ik eens een anderhalf jaar oud hengstveulen verloren omdat hij nog nooit ontwormd bleek, terwijl ik elke maand netjes daarvoor betaalde. Les geleerd, altijd zelf ontwormen of er in ieder geval naast staan als een politie agent.
Mijn huidige collectie paarden zijn, op Meneer Shay na, allemaal door mijzelf opgevoed en zijn gemakkelijk te ontwormen. Ze vinden het wel vies die dikke spuit in hun mond maar ze staan braaf still en eten daarna een stukje appel en spoelen daarna gretig hun mond als je ze een emmer aanbied. Maar Meneer Shay ontwormen is een waar avontuur. Hij is echt mn allerbeste vriendje en kan zich altijd als een perfecte gentleman gedragen. Totdat het ontworm dag is. Ongetwijfeld werd hij als karrenpaard in zijn jonge jaren nooit ontwormd en boft hij eigenlijk wel dat hij nu toch al vijftien jaar jong is zonder worm probleempjes.
Dit keer begon het er al mee dat Mohamad het maar vervelend vond dat ik 10 minuten voor de lunchpauze op stal arriveerde en hij de kleine jerrycan met Panacure in mijn hand zag bungelen toen ik de paarden begroette. Even hup hup dacht hij en ging meteen de spuit halen. “Pak even Shay zn halster dan doen we hem als eerste” zei ik tegen hem.” Nee ik wil hem als laatste doen, eerst snel de anderen en het veulen.” Mohamad heeft altijd een weerwoord en dit keer dacht ik bij mezelf: ” Doe maar lekker eigenwijs, eigen schuld dikke bult als het zo een circus wordt.”
Zo gezegd zo gedaan, vrij vlot had de rest zn wormen kuurtje binnen en een stukje appel er achteraan gegeten. Zelfs Marzouq onderging zn aller eerste wormen kuur vrij gemakkelijk zonder al te veel geworstel. Mohamad hield hem in de houdgreep en ik deed voorzichtig maar toch ook vlot die spuit in zn kleine mondje. Op het moment dat Mohamad Salmin, die overigens een soort van doorsliep tijdens het hele gedoe, zn spuit toediende begon Shay in de box ernaast al van de deur weg te lopen en in een hoek te staan met zijn achterwerk naar de deur gericht. Op de een of andere manier kan hij het aanvoelen of ruiken wanneer zijn buurman ontwormd wordt. Ik ken Shay langer dan vandaag en ik ontworm hem meestal zelf en de beste manier is hem er mee te overvallen. Maar die kans had Mohamad dit keer verspeeld.
Met een grote grijns op mijn gezicht vulde ik de spuit met de geschikte hoeveelheid voor meneer Shay. Mohamad stond even na te denken over hoe hij het zou aanpakken en liep toen naar de box met het halster in zn hand, de wormspuit in zn broekzak. Shay is heel flexibel en hyper intelligent en wat volgde was een kat en muis spelletje waar na ik Mohamed uit de box moest roepen om Shay zelf te pakken. Na een luide HO stond hij stil en liet hij zich door mij zn halster omdoen. Vrijwel meteen stond Mohamad er weer naast omdat hij vind dat hij overal beter in is. Shay begon al te snuiven dat het te druk in zijn box werd dus ik ging maar weer aan de kant , Mohamad nogmaals te zeggen dat hij schouder aan schouder moet staan en niet proberen de spuit van voren in Shay zn mond te doen.
Shay houdt niet van dingen die midden in zijn gezicht gedaan worden. Hij laat zich niet door vreemden op zijn hoofd aanraken en kan het ook slecht hebben als iemand hem zijn hoofdstel of halster wil aandoen terwijl deze persoon voor zijn neus staat. Hij wordt dan meteen defensief-agressief. Zo ook tegen Mohamad die probeerde hem te ontwormen. Hij hoefde de spuit maar uit zijn zak te halen of Shay begon al te steigeren en te maaien met zijn voorbenen. Met ontblootte tanden deed hij uitvallen naar schouders en gezicht. Luid riep ik naar Mohamad ” gewoon die spuit erin doen! Als je steeds weer terugdeinst lukt het nooit!” Maar ook de “stoere” groom heeft angsten. Voorhoeven schampten zijn armen en hij kreeg een tik op zn borst onder luid gevloek. Na tien minuten was ik het zat. Ik liep de box in, pakte het touw en de spuit uit Mohamad zijn handen. Zoals altijd plantte ik mijn schouder in die van Shay, die op dat moment alweer op zijn achterbenen ging staan. De neusriem van het halster goed vast houdend schoof ik de spuit in zijn mondhoek en terwijl hij boos steigerde kneep ik met gestrekte armen boven mijn hoofd de spuit leeg. Opgelucht stond hij weer op vier benen en keek mij met een boze blik de box uit. Ook de appel wilde hij uit kwaadheid niet. Gelukkig weet ik dat hij me de volgende dag vergeven heeft. Maar iedere drie maanden is het weer een avontuur.