Zoals beloofd zou ik een update schrijven over het avontuur met het westernzadel. Het past!! We hebben weer eens enorm geluk gehad. Het valt zelfs beter uit dan ik gedacht had na meerdere keren met een meetlintje pony geirriteerd te hebben. De grooms keken maar een beetje raar naar dat enorme gevaarte. Ze kennen het wel van de televisie en er werd meteen geroepen: “nu is hij een cowboy-paard”.
Mijn angst dat het zwaar zou zijn bleek ook ongegrond. Hij draagt normaal een maximale vijf kilo met zich mee aan zadel en twaalf leek me dan nog al een verandering. Maar hij liep er zonder morren zo mee weg. Wel even wat kriebels van die sliertjes op zijn flanken maar na twee rare bokken vond hij het teveel moeite om er nog naar om te kijken en liet hij het maar over zich heen komen.
Terwijl wij enorm genoten van deze verkleedpartij en druk bezig waren te kijken hoe dat zadel nou eigenlijk op zijn rug lag werden wij aangenaam verrast. Hij liep namelijk ineens een stuk beter op dat nieuwe bit. Het is een baby shank stangetje waaraan ik meteen een bontje om de ketting had gemonteerd omdat hij nog nooit een kinketting heeft ervaren. Uiteraard was het even testen hoe dat allemaal werkt maar het geeft hem zoveel meer rust in zijn mond en hij begon zelfs de ruiterhand te zoeken.

Misschien had hij liever western paard willen worden?

Hoewel het begon als een leuk verkleedpartijtje hebben we nu besloten hem een tijdje door te rijden op dit bit, ongeacht welk zadel hij op heeft. Deze reactie komt echt als een verademing aangezien hij nog al moeilijk deed met de vorige bitten die we geprobeerd hebben. Hij houd van duidelijkheid en vooral rust in zijn mond. Nooit gedacht dat hij dat zou vinden met een in onze ogen zoveel zwaarder bit. Maar dat is het leuke aan paarden, ze blijven ons verrassen!