Thursday August 22nd, 2019 I will be presenting a paper at the ICYE at Leiden University;
Title:
Straight Egyptian Arabians: Finding the Pharaoh’s horse
Abstract:
“The pharaohs were able to extend the Egyptian empire by harnessing the Arabian horse to their chariots and relying on his power and courage.” claims Judith Forbis in her book The Classic Arabian Horse. This Orientalist view is based on the fact that some of the ancient depictions share visual characteristics with the current phenotype of many an Arabian horse, and is strengthened by the fact that Arabian horse breeders tend to favour such a desirable ancestry. Tracing the history of the Arabian horse all the way back to ancient Egyptian horse imagery by comparison of visual characteristics is an example of ‘backprojection’, as we project a current idea onto something from the past. It is also not unlikely that this early modern obsession with finding an Ancient Egyptian horse ran parallel to the emerge of Egyptomania. In this presentation, I aim to introduce the misinterpretation of the scenes and the involvement of the depictions in the debate surrounding the mysterious history of the Arabian horse. Subsequently I will shed light on how the idea of an Ancient Egyptian Arabian horse was gradually fabricated and then successfully exploited by many breeders, resulting in a sub type of Arabian horse called the “Straight Egyptian”, which is still marketed as “the Pharaoh’s horse”.
From June 17-21, 2019, the Current Research in Egyptology (CRE) took place at the University of Alcalá, a small city right outside Madrid. The CRE is an annual conference offering a chance to Egyptologists to present whatever they are working on at the moment. For the current authors, this was the perfect opportunity to present our research, which consisted of my MA-thesis, and Hylke’s interest in the relationship between depictions of horses and the modern Arabian horse. It was pretty much a summary of the blog we’ve written before.
Lonneke pointing out circulating ideas about the origin of the Arabian horse in connection to the ancient Egyptian horse imagery
It started by explaining the fascination with the so-called ‘proto-arabian’, and why it is so important for modern Arabian horse breeders to show pedigree. The tradition of relating the Arabian horse breed with depictions of ancient Egyptian horses has been alive for quite some time, even though there is no scientific evidence that this is actually the case. The presentation showed how Orientalism is partly responsible for this interpretation, as Western people are very fond of choosing particular parts of history and presenting it in a way that is favourable to them, true or not.
It continued by explaining the difficulties of interpreting ancient Egyptian depictions. The images we know are representations of the concept of a horse, not depictions of an actual horse. We can analyse the images in two ways: what is depicted, and how they are depicted. What is depicted focuses on it’s physical attributes, it’s harness and the context in which the horses appear. How it is depicted focusses on the shape, form and colour of the horses. Both what and how carry a degree of naturalism, but they are in no way a 1:1 representation of reality, and therefore not a reliable source of what ancient Egyptian horses looked like at all times.
The lecture was well-received by the audience, as the focus on the image as a concept is rather new. Many colleagues recognised the interpretation as acceptable, and I’ve even been invited to give a workshop on it! To be continued…
As some of you may know I used to have a Dutch blog about my life with horses in Egypt. I used to write about all the things that are so completely different to European horse culture. Of course much was about the fact that horses are kept differently, with an entirely different diet. The completely different approach to riding was also a favorite topic among the readers. But what I found most important was discussing the state of animal welfare in the Middle East, not just Egypt in general.
People don’t have as many pets in the Middle East as in the rest of the world. Even my Egyptian friends who are animal lovers complain from the terrible behavior towards animals displayed by fellow Egyptians. A failing garbage system caused street populations of cats and dogs to grow exponentially and many “purebred” animals destined to become a pet are kept in horrific conditions in literal pet-stores.
Of course as a horse-girl I felt I should speak out about the situation of many donkeys and horses that are called “working-equines” in Egypt. Many of them live hard lives, eat little and work hard. Very few charities are actually doing something to support the poorest of Egyptian society instead of just pocketing money. (Yes, sadly I have to report that some charities are basically earning big money by scamming Europeans into thinking they are financing sick and weak Egyptian animals) But those charities that actually do something for those animals and their owners deserve all the attention in the world. (please contact us if you want to be pointed in the direction of one of those charities)
One of many wonderful illustrations based on Islamic traditions, this one about the Prophet letting a dog drink from his shoe
The key word in this situation is education. Of course we can join in the “Middle Eastern people bashing” rituals I encounter on Facebook. But having lived in the ME for 8 years has opened my eyes. In the eyes of a European animal lover, there is no excuse for a donkey with overgrown hooves, a horse with improper tack resulting in wounds and the lack of good fly spray. But what many of us fail to realise is that we have grown up very privileged and everyone around us taught us how to treat animals.
Egyptians and many others in the Middle East (and perhaps the world?) lack this ‘normalness’ when it comes to the topic of animals. They are not growing up in homes with pets, they are not taught at school that animals are souls that deserve respect. And they are not very frequently exposed to animals other than the starving street populations that run away as soon as you approach them. Cockroaches, gecko’s, mosquito’s and flies… oh the millions of flies… are the only animals an Egyptian generally encounters.
But what about Islam? I can hear you think it. And yes, the Qur’an tells Muslims to respect animals and treat them well. But here is the thing, it brings us back to education, which is lacking. A whopping 20% of Egyptians are illiterate. That is FOURTEEN million individuals! So now you understand culture rules, and if culture is lacking emphasis on animal welfare, there is still a long way to go. Poverty does not help. I always tell people who are bashing another horse owner for bringing his horse in a terrible state to one of the charities that they should praise him for seeking help. Most of that class of people (yes Egypt has a class-society) are depending on their horse or donkey for daily income. I ask online criticisers: “What would you do, if you made a dollar a day? Would you buy your barefoot child a pair of shoes, or would you get a farrier to visit?”
It is so easy to judge from behind ones computer. But there are those who step up and they deserve some extra attention. My friend Iris has observed this situation for a long time and decided to make a real change. She wrote a book for children, about animal welfare. It is both in English and in Arabic and is to be distributed across Egypt. Such a project is going to make a real difference because it addresses the roots of the problem: Education. So thank you Iris, and all the other people involved in helping animals in Egypt and across the Middle East, know that we support you and encourage you!
Iris delivering her books to one of Egypt’s most well known charities
Do you also want to help make this world a better place and support Iris and her fabulous book? check out the Facebook page!
Written in collaboration with LonnekeDelpeut, BA Egyptology, specialising in Ancient Egyptian Horse imagery
“The pharaohs were able to extend the Egyptian empire by harnessing the Arabian horse to their chariots and relying on his power and courage.” – Judith Forbis
Most Arabian horse enthusiasts have heard of the ‘ancient Egyptian Proto-Arabian’, which is generally considered a strong argument for the idea that the Arabian horse is one of the oldest breeds in the world. Although the images of horses, that the ancient Egyptians have left us are beautiful, we have to ask ourselves, can they really be considered evidence of ancient Arabian horses?
The ancient Egyptian Prototype revisited
The search for the origin of the Arabian horse has resulted in various interesting theories, among which that of the ancient Egyptian Proto-Arabian. This idea surfaced in the 19th century, the formative period for many horse breeds. Most material from that period is subject to Orientalism, a Western (mostly European) movement that set out to dominate the East by gathering knowledge about it. During the 19th century any literature about the partly colonised east became very popular and almost nobody criticised the contents of Orientalist literature, including the works on the Arabian horse.
Authors traveled to the colonies and tried to trace the history of the breed back in time in an attempt to answer the question of its origin. In Egypt they stumbled upon many depictions of horses and argued that these horses looked very similar to the horses they saw ridden by contemporary Arabs and Bedouin. Although we do not determine whether or not a horse is Arabian based on its looks[1], there is general belief in an ‘ideal’ when it comes to Arabian horse confirmation. We all seem to agree that the Arabian horse has certain characteristics that sets the breed apart from all other breeds. The depictions of horses from ancient Egypt feature a distinctive silhouette that seems similar to the current standard or ‘ideal’ look of Arabian horses. So when we look at the ancient Egyptian horses, we see Arabians in them. This process is called back-projection. But the typical Arabian traits we see, such as the arched neck, elevated tail and concave face, cannot be confirmed through archaeological finds. So the question is, if the ancient Egyptian images are different from archaeological finds, why were they depicted this way and can we actually connect them to the history of the Arabian horse?
Take a closer look, can you see him looking back at you?
Taking a closer look
The ancient Egyptians are well known for the beautiful images inside their temples, royal tombs, private tombs, and so on. Those images can be analysed in two different ways, namely as a source of information for us, and as a piece of art. The things depicted can give us information, for example the variety of animals they had, including horses. We may perhaps also deduce in what setting they kept or used these animals. For example, we know they had horses in many different colors, including multicolored horses. We also know that they used horses to pull the famous chariots, and judging by the lavish decoration of both chariots and horse tack, we may conclude most horse owners were ranked pretty high on the social ladder. This brings us to an important aspect of the ancient Egyptian images, namely that they are pieces of art. We have to ask ourselves, why were they made? The images of horses inside the tombs were always commissioned. The target audience of these images are the peers and descendants of the tomb owners. They mean to tell the story of the life of the tomb owner, and to impress their colleagues and friends. Being a novelty item in the 18th dynasty (1550 BC–1292 BC), owning a horse was a sign of wealth and prestige, especially taking into consideration that the maintenance of a horse requires a lot of time, effort and money. The images of horses always appear in a certain context, which is interesting for us when we try to analyse the role of the horse in ancient Egypt. Contexts can be tribute scenes, where foreigners bring horses to the pharaoh as gifts from their kings. But most famous are the hunting scenes, where horses are pulling a chariot with the tomb owner on it, hunting for wildlife. Other than that horses are often displayed as mere ‘mode of transportation’, standing in front of a cart or chariot, assisting the tomb owner’s servants with their daily tasks. In rare cases horses are depicted as part of the tomb owner’s funeral procession.
Mules found in 12 693 TT57-Khaemhet
A concept rather than reality
Throughout time in almost all cultures, depictions of horses have a powerful symbolic function. Horses are generally connected to wealth, power and high ranking social status. We have to keep that in mind when analysing ancient Egyptian horse depictions because most depictions had a certain function: to impress their peers. In most cases, it was not the artist’s purpose to show a 1:1 representation of a certain horse that was owned by the tomb owner. They represent a concept rather than an actual animal. Since one cannot display something one does not know, the images are all based on truth, but it’s a version of the truth that fulfils a purpose: showing the tomb’s visitors that the tomb owner was associated with horses.
So what does the concept entail? Starting in the 18th dynasty the general ‘shape’ of the horse is somewhat uniform and donkey-like, with ‘add-on’ details to clarify the stories that the artists wanted to convey to their public. Gender markers such as udders, sheaths and scrotums are very straight forward details but when it comes to posture, which could distinguish a chariot horse from other horses, we have to be careful not to take these images at face value. Over time certain attributes of the horse are displayed differently as the concept of the horse imagery develops. The horse is not a ‘new’ feature anymore, artists are now more familiar with the use and the behaviour of the animal, and the concept gets more horse-like rather than donkey-like or just four-legged. The image of the horse now gets its own character. What we see is that horses are less frequently depicted with all four feet on the ground, their backs are more hollow and their tails are placed higher up their voluminous bum. The changed features serve a purpose: to make sure the public is not confused between donkey, horse and mules anymore. The problem with defining these traits as actual physical characteristics is that the image of the horse keeps changing over time. As long as the image keeps changing, the way the horse is displayed should not be interpreted as closely resembling the truth. The most important thing in ancient Egypt was to display the concept of a horse, and the way it is actually displayed depended on the artist, the time period and the tomb owner’s preferences.
A daily life scene featuring a Tobiano and chestnut coloured horse in the tomb of Menna, Theban Tomb 69
Breeding ancient Egyptian horses
If we cannot take the images for a practical reality, however, can we learn anything from them as to whether the ancient Egyptians bred horses or had some sort of notion of breeds? An intensive study of the colours of horses shows that all the colours that found in depictions, are colours that could have indeed existed in reality. This means that the artist had to stay within certain boundaries to make sure he depicted the horse correctly. Artists used colour to express their creativity, for example in tombs where there are multiple horses displayed. The most common image is that of two horses: this is the amount of horses one needs to pull an Egyptian chariot. If more horses are brought in, sometimes the artist uses that to show his array of possibilities, painting horses different colours. Of course we know that in reality certain colours are more common than others, and so when we see more white horses depicted than chestnut ones, we know that the artist had an ulterior motive here: showing the high status of the tomb owner. If we see a scene with horses showing various different colours, we know that this is not a representation of the truth, but the artist showing all the different possibilities, and therefore his craftsmanship. In terms of breeding, this is interesting too. White horses are rather common in depictions at the beginning of the 18th dynasty. Often the combination white-chestnut is used, but as said before, this was probably related to status since white is a generally less prevailing colour .
The mares in TT123. Udders visible and foals playing in front of them
We do believe the ancient Egyptians were breeding horse because they were very well aware of the differences between stallions and mares. There is one scene in TT123, the tomb of Amenemhat, that shows a group of five horses, with a pair of foals in front of them. The udders of the mares are clearly visible, meaning they are probably the foals’ parents. These horses are being brought in as tribute. The scene is preceded by two more horses, being brought in as a pair, with no udders visible. This probably means that the first two horses are being brought in as chariot horses, since they are a pair, and that the other five horses were used for breeding. Breeding horses into a certain ‘breed’ the way we define it however, is unlikely. Horses of different colours however, might indicate difference in origin. Horses from the beginning of the 18th dynasty were probably mainly gathered either as tribute or as booty of war. Texts from the time of Thutmose III list great amounts of chariots, mares, yearlings, foals and stallions. Later in the 18th dynasty the Egyptians most likely established their own breeding centres, keeping in mind that caring for a horse costs a lot of money, it is likely to assume that most establishments that kept a lot of horses belonged to the government. This makes sense considering the pharaohs were very keen on using them as part of their newly acquired machine of war.
Ancient Egyptian horses are just Egyptian horses
A young Baladi horse, just brought in for medical care at Egypt Equine Aid, Cairo, Egypt. (2018)
Some have argued that the change in depiction might also be an indication of a different breed. Since there are not enough archaeological remains of horses however, this is not a correct assumption to make. We also should not forget the rules of the images: we should not take them at face value, and as long as the image of the horse keeps changing, we cannot interpret the way it is depicted as naturalistic display. The only archaeological remains we have are indications of the size of the horse, which are always between 1.35-1.50 meters high. Unfortunately, this tells us nearly nothing about a potential breed, keeping in mind that 3.500 years ago all species, including humans, were smaller.
Although we cannot conclude that the ancient Egyptians had Arabians, or any notion of breeds altogether, we can perhaps learn something else from the ancient depictions. What if we were looking at this the wrong way? Our back-projection of the Arabian ‘ideal’ onto ancient Egyptian horse imagery has perhaps prevented us from seeing something remarkable on the Egyptian streets today. Traveling through Egypt you will come across what Egyptians call “Baladi” horses literally everywhere. Balad meaning either town or country and i being the case end for possessive: “native horses”. Many of these horses feature distinctive coat patterns that look very similar to those in the ancient depictions and until today it remains a mystery that especially in Egypt, also famous for its Straight Egyptian Arabians, there are so many multi coloured horses. Sadly we cannot trace their origin to a specific breed or geographical location, as they have been interbred with both Arabians and various European horses brought over since the colonisation of Egypt. But it raises an important question: did we overlook a historical treasure, alive today, as far descendants of ancient Egyptian horses?
D.F. Huth riding a multi coloured Baladi at a beach in Dahab, Egypt (2017)
[1] WAHO does not provide us with a breed-standard standard that contains a description of what an Arabian horse should look like in order to be considered acceptable to be registered.
In Nederland lijkt iedereen ze wel te hebben. Shetlanders. Als grasmaaiers, als kinderpony of gezelschapsdier voor het rijpaard op de wei. Steeds vaker zie ik ze ook online voorbij komen als circus ponies van tieners als alternatief voor een groot duur paard. Immers, je kan ze soms via marktplaats tegen een kratje bier ruilen. Al met al zijn ze populair.
Ook in Egypte zijn ze beroemd. Ze worden hier Sisies genoemd, niet naar de president maar als afkorting van het Arabische woord voor klein, ‘soghayyar’. In tegenstelling tot in Nederland zijn ze hier alleen maar te vinden bij de aller rijksten onder de paardeneigenaren. Niks niet kratje bier. Een beetje een Shetlander kost al gauw 2000 euro. En dat zijn dan degene die niet zo mooi uitgevallen zijn, zwarte,gevlekte of extra kleine maat zijn snel twee keer zo duur!
De naamloze Shet die te koop is..
Als je bedenkt dat een vliegticket voor een paard ongeveer 5000 euro kost snap je waarom Shetjes hier zo ontzettend duur zijn en de gemiddelde paardeneigenaar kindlief dus een fatsoenlijk formaat Baladi aanschaft voor slechts een tiende van de prijs van een shetlander. Want ook hier zijn Shetlanders geen leuke kinder ponies, zelfs al zijn ze hier gefokt, ondeugend blijven ze generaties lang. De meeste rijscholen hebben een paar Shetjes en ook probeersels die het resultaat zijn van Shetlander- Baladi kruisingen. Maar bij elke pony loopt een groom om te zorgen dat de kinderen niet onderweg verloren worden. Draven doen ze ook nog wel een beetje aan de hand maar galopperen zit er voor de echte ukkies niet bij. Zodra de kinderen een jaar of 6 zijn gaan ze meteen over op de “normale” maat baladi’s, en dan kan je denken aan 1.50-1.60m. Zodra kinderen een jaar of 10 zijn verwachten ouders dat ze op de warmbloeden gaan rijden, want “Dat zijn pas echt sportpaarden”.
Waarom zijn er dan toch een handjevol stoeterijen, die vaak prachtige collecties Arabieren hebben, die Shetlanders fokken? Lang kon ik het niet begrijpen maar nu weet ik het. Wie wil er nou geen Deco-Shet? Sisies zijn nutteloos, aangezien er hier in Cairo ook geen grasvelden zijn die ze kunnen maaien functioneren ze als decoratie. En omdat bijna alle paardenmensen op de hoogte zijn van de exorbitante prijzen kun je het vergelijken met het hebben van een levend kunstwerk. Ze worden vaak ook zo uitgestald. Meestal staan ze ergens in troepjes in een box op een strategische plek zodat al het bezoek er langs komt. Bij rijschooltjes staan ze vaak naast de zadelplaats zodat ouders hun kinderen allemaal gaan optillen en aan het schattige grut opdringen. Bij fokkers staan ze vaak in overdekte paddocks precies vlakbij de presentatie ring waar gasten naar de mooie Arabieren gaan kijken. Zo kunnen eventuele “boze ogen” van de Arabieren afgeleid worden op de Sisies ( een culturele traditie waarbij men bang is voor jaloezie die ziekte en zelfs dood van paarden zou kunnen veroorzaken). Maar ook economisch is het handig om ze daar zo dicht bij de presentatiering te plaatsen, wanneer er rijke kopers strooien met geld kan je ze ook een leuke Shet in de deal schuiven. Win-win situatie toch?
Als ik heel eerlijk ben had ik ook wel een Deco-Shet willen hebben. Gewoon voor het leuk. Maar ze zijn zo duur en een bijkomstige narigheid is dat niemand ze hier als echte paarden behandeld. Ze zijn grotendeels onopgevoed. Lopen niet fatsoenlijk mee aan een touw of geven geen voetjes. Grooms hebben daarom vaak ook een hekel aan de Sisies, en dat maakt de situatie alleen maar erger omdat ze op die manier ook nog eens blootgesteld worden aan gewelddadig pestgedrag. Zelden zie ik een vriendelijke Shetlander en een brave bereden Sisi is nog zeldzamer.
Wandelen aan een touwtje is moeilijk
Nu hebben we geluk, één van onze stalgenoten heeft een tweejarige merrie waarmee we kunnen spelen, en hoeven wij geen dure Deco-Shet zelf aan te schaffen. Dat is pas een win-win situatie!
Echte vriendinnen zijn een zegen. En gezegend ben ik zeker met een beste buddy die niet alleen een hele toffe vrouw en vriendin is maar ook nog eens net zo paardengek als ikzelf. Ze staat altijd voor mij en de kids klaar. Vandaag werd ik blij verrast met een heel tof cadeautje. Een stethoscoop! Een tijd geleden heb ik eindelijk de paarden thermometer aangeschaft die ik eigenlijk al jaren nodig had. Met z’n tweeën hebben we die uitgebreid bewonderd en getest op onze arme paarden. Ik zei toen: ” Nu alleen nog een stethoscoop en dan kunnen we pas echt doktertje spelen!”
Vandaag zorgde ze ervoor dat we de eerste hulp kit echt compleet hebben en dat waardeer ik heel erg. Het hebben van een stethoscoop en weten er mee om te gaan kan in Cairo een paardenleven redden. Het klinkt altijd grappig wanneer ik andere paardenmeisjes uitleg dat we bijna zelf doktertje moeten spelen hier in de woestijn, maar eigenlijk is het niet om te lachen. Als je zelf niet enige interesse hebt in het medische dossier van je paard dan wordt het heel moeilijk om überhaupt je paarden in leven te houden. Zelfs met de fantastische artsen die ons ondersteunen.
Koliek, oververhitting en uitdroging komen hier veel vaker voor dan in Nederland en de eerste symptomen zijn soms moeilijk uit elkaar te houden. Ook wij houden er niet van om bij elke steun of kreun de dokter te moeten bellen. Grooms lopen nogal snel over je heen en lijken overal een oplossing voor te hebben. Ze zijn vaak ook handig in het zetten van injecties en willen je paard nog wel eens wat spuiten zonder dat je daar toestemming voor geeft of zelfs vanaf weet. Zelf kennis opdoen en het verdiepen in paardengezondheid is daarom in mijn ogen een must. Het hebben van een thermometer is cruciaal, koorts is een enorm belangrijk symptoom. Ik zeg altijd dat grooms me moeten bellen en dan kom ik zelf meten want als ik hen laat meten willen ze vaak al iets tegen de koorts geven. Dat levert vaak grote frustratie op als er dan toch een arts moet komen want die kan dan slecht bepalen wat er gaande is omdat de koorts een belangrijke indicator is van hoe groot een probleem werkelijk is. Je kan begrijpen hoe ik in de wolken ben met zo’n mooie paarden thermometer.
De stethoscoop komt wel echt op nummer twee. Na gecheckt te hebben hoe het zit met paardlief zijn of haar temperatuur is het tijd om de vitals te checken. Hartslag en ademhaling. En dan de darmen. In het Arabisch heet koliek marras, dat eigenlijk gewoon buikpijn betekent. Wanneer het om mensen gaat dan slaat de term ook op maagpijn en eigenlijk alles dat er in de omgeving van je buik mis kan gaan tot aan menstruatiepijnen. Daardoor weten sommige grooms niet dat koliek vaak in de darmen misgaat. Niet altijd natuurlijk, er zijn zoveel vormen van koliek. Maar in Egypte is het toch vaak in de darmen. Zandkoliek en gaskoliek zijn de meest voorkomende volgens onze artsen. Het is dus belangrijk te begrijpen wat je moet horen als je luistert naar paardlief zijn darmpjes.
Nu hebben wij geweldig fijne artsen die heel geduldig mij meerdere keren hebben uitgenodigd om te komen oefenen op hun bloeddonoren bij de kliniek. Ze hadden al snel in de gaten dat ik de mysterieuze dood van een aantal paarden niet goed accepteerde en mezelf enorm begon te verdiepen in allerlei medische aspecten van paarden. Zo begon ik cursussen over voeding, vroeg de oren van de Nederlandse hoefsmid via email en kwam dus leren infuus aanleggen en bloedprikken bij de artsen hier. Ook het leegpompen van de maag is iets dat ze me nog graag willen leren maar ik vind het heel eng. Immers, als je dat slangetje in de verkeerde pijp steekt verdrink je je eigen paard. Alle artsen vonden dat ik moest leren de stethoscoop te gebruiken want als ik zou weten wat er in de darmen gebeurd dan zou ik zelf kunnen onderscheiden of ik met koliek of met iets anders te maken heb en zo beter kan beslissen of de arts met spoed moet komen of niet. Want met een handvol goede artsen op een grove zeshonderd goed onderhouden fokkerijen (om nog maar te zwijgen van alle zielige werkpaarden) hebben ze het heel erg druk. En ik heb ze wel eens laten komen voor koliek en tegen de tijd dat ze er waren had ik zelf het infuus er al in gehesen en voelde paard zich al een heeeeel stuk beter.
Artsen hier gaan ook bepaalde problemen logischerwijs uit de weg. Wanneer ze medicatie voorschrijven die in het bloed gespoten moet, komen ze dat echt niet elke dag doen. Dat doen grooms en als je dat niet wil dan zal je het zelf moeten doen. We vaccineren ook gewoon zelf. Het bekende ” mijn paard heeft nu een bult want die arts zette die vaccinatie op zijn borst” gaan artsen hier professioneel uit de weg. Je koopt zelf de vaccinatie en leest op het papiertje of doosje hoe en waar het moet en hop spuiten maar. Ik heb op stal dozen met verschillende infuusvloeistoffen voor de verschillende problemen, canules en infuusnaalden voor veulens en volwassen paarden, druppelaars in verschillende groottes, steriele injectienaalden en spuitjes in allerlei soorten en maten, handschoenen, steriele watjes en betadine maar ook soda voor als paarden ingeslapen moeten worden. Verder hebben we nog een doos met allerlei verband en gaasjes, een aantal vetwraps ( de rest ligt thuis ongeveer onder m’n kussen want we kunnen dat hier niet krijgen), suiker mix voor hoefzweren en natuurlijk de thermometer. Je snapt nu waarom ik in de wolken ben met zo een mooie stethoscoop. Nu kunnen we pas echt doktertje spelen.
Misschien wisten jullie het al wel. Sinds kort mag ik exclusieve blogs schrijven voor Bokt. Heel erg leuk! Ik vat het een beetje op als een plicht aan de paardenwereld. Zodat Nederlandse paardenmeisjes hun eigen paardenwereld gaan waarderen wanneer ze lezen over de constante strijd die we hier voeren om onze paarden ook een Bokt-waardig bestaan te gunnen. Maar ook om aan het licht te brengen hoeveel leed er eigenlijk over de grenzen is. Maar al bij de tweede blog gaat het een soort van mis. Ik reageer op vragen die naar aanleiding van het eerste stuk gesteld werden en mensen accepteren nu het antwoord niet.
Mijn eerste gevoel erbij is kwaadheid. Het was een vrijwel onmogelijke taak om uit te leggen waarom werkpaarden in Egypte vaak een slecht leven lijden. Er zijn zoveel oorzaken die niets met paarden te maken hebben maar veel dieper in het land, de politiek, de cultuur en de samenleving geworteld zijn. Ik heb dagenlang gewerkt om een beknopt stuk te schrijven dat zowel een uiteenzetting als een beetje van mijn eigen ervaring zou zijn. Immers een blog is geheel persoonlijk en gaat vaak om de mening of ervaring van de schrijver. Ik had zo mijn best gedaan om wel mijn ervaringen erin te zetten maar mijn mening achterwege te laten. Die is niet belangrijk wanneer je een “waarom” vraag probeert te beantwoorden. Het was echt een veel te lang stuk geworden dat ik zelf niet meer kon inkorten zonder gevaar op onvolledigheid in mijn ogen. De redactie heeft er peentjes over gezweet om het fatsoenlijk voor me te editen en samen konden we toch nog een sterk en informatief stuk plaatsen. En toen kwamen de nare reacties.
Maar mijn kwaadheid is ongegrond. Ik kan de lezers niets kwalijk nemen. Ze hebben nog geen kennis gemaakt met de baksteen. Baksteen? Mensen die hier wel eens geweest zijn of wonen snappen wat ik bedoel. De Egyptische paardenwereld komt aan als een baksteen in je gezicht. Lange tijd heb ik het ook niet kunnen accepteren en huilde ik en mijn hart bij het zien van welke ezel of paard dan ook. Onbegrip, onmacht en kwaadheid zijn de enige emoties die er dan in je opkomen. Hoe kunnen mensen dit doen? Hulp organisaties spelen daarop in. Westerse paardenliefhebbers steunen ze bij bosjes.
Mijn speciale vriendje Meneer Shay (thee). Hij verliet zijn leven als karrepaard op straat om bij mij te komen wonen. Hij is mijn geschenk uit de hemel , en ik het zijne.
Maar als je hier gaat wonen dan moet het acceptatie proces op gang komen of je dat nu wilt of niet. Heel langzaam begin je inzicht te krijgen in de verschillende soorten paardeneigenaren. Welke wel en niet opzettelijk mishandelen of verwaarlozen. Onbegrip wordt langzaam vervangen door begrip naarmate je meer kennis en inzicht krijgt in Egypte als land en als samenleving. Onmacht verdwijnt wanneer je zelf gaat helpen bij organisaties of zelfs privé een paard red. En tot slot verdwijnt de kwaadheid. We moeten accepteren dat we niet in ons eentje een hele gemeenschap van idioten kunnen recht breien. De kwaadheid komt af en toe boven wanneer we dan betrokken zijn bij vervelende situaties omtrent paarden.
Maar alle facebook fans aan de andere kant van de zee ervaren wel een kleine baksteen wanneer ze naar al die fotos van de zielepiet-paarden kijken, maar ze kunnen niet relativeren of werkelijk beseffen wat er loos is. Na mijn stuk op Bokt worden ze ongewild toch het acceptatieproces in geduwd en dat vinden ze erg moeilijk. Begrijpelijk. Ik deed er jaren over en heb al heel wat gezien hier en nog altijd gebeuren er dingen waarvan mijn kaak tot mn schoenen valt. In alle eerlijkheid heb ik nog steeds wel eens tranen om zielepieten op straat.
Omdat ik zo diep in de paardenwereld hier zit maak ik er ondertussen deel van uit. Ik vergeet soms dat er veel dingen zijn die hier zo anders zijn dan in Nederland. Wanneer ik bezoek krijg merk ik hoeveel ik al geaccepteerd heb. Pas geleden werd ik vereerd met bezoek van een Bokker naar aanleiding van de eerste blog. Ze vroeg een heel relevante vraag nadat ik nonchalant opmerkte dat mijn ruin speciaal is. “Maar als ze niets ruinen, wat doen ze dan als een hengst ineens op een merrie springt ?” Ik wist niet eens een goed antwoord omdat ik daar nooit over nadenk. ” Dat noemen ze een klein ongelukje, kan gebeuren,…gebeurt trouwens wel vaak nu ik erover nadenk. ” zei ik maar. Haar ogen werden groot van verbazing. Vrijwel meteen schaamde ik mij voor mijn onvermogen me in te leven in hoe zij de Egyptische paardenwereld ervoer. Ik heb na lange tijd eindelijk volledig geaccepteerd dat in Egypte de ruinen op twee handen te tellen zijn en als je een ruin wil hebben, je zelf de dokter met de schaar moet laten komen. Meneer Shay is zelfs de allereerste hengst in Egypte die staand geruind is, omdat ik met mijn toen nog heel Nederlandse, koppige mentaliteit erop stond. En godzijdank was er een arts die dat een keer in Ierland op cursus had geleerd en het wel voor Shay wilde doen.
Mijn geweldige stalruiter, ook Nederlandse, woont hier nog niet zo lang en verbaast zich nog vaak over hoe wij dingen zien of doen. Wanneer ze aan het warm stappen is terwijl ik nog even mijn zonnebril en thee pak bekijkt ze altijd de andere ruiters van top tot hoef. Als ik dan de bak in kom stelt ze me altijd een vraag over de combinaties in de andere baan. ” Die slofteugel is toch niet goed voor een paard? ” Gebeurd dat in Nederland ook zo?” Daar moet ik over nadenken. Voor mij is Nederland soms ver van mijn bed. Ik ben toch al wel zo lang weg dat ik sommige dingen niet meer weet en geen inzicht meer heb in bepaalde dingen. Als je er dan over nadenkt is het logisch dat niet iedereen makkelijk kan beseffen waarover ik eigenlijk blog. Het is een ver van je bed show. En dan kan je makkelijk oordelen, je hoeft er immers niet werkelijk een mening over te hebben omdat je nooit ter verantwoording geroepen wordt.
Sneller dan de camera! Meneer Shay speelt vaak racepaardje.In Egypte is er een bijgeloof dat wanneer je een hengst castreert dat hij dan zijn ziel verliest en daarbij zijn energie. Keer op keer moeten mensen weer even onder mijn pony kijken als ze zien hoe graag hij keihard door de baan speelt. Hij is de allereerste die succesvol staand gecastreerd werd in Egypte.
Ik hoop dat lezers zich meer open zullen stellen voor de blogs want er komen nog zoveel leuke maar ook minder leuke onderwerpen aanbod. Je hoeft dingen niet te accepteren maar meteen veroordelen is kort door de bocht. Zeker met dit soort onderwerpen die heel gevoelig en erg veelomvattend zijn. Mensen, zowel Egyptenaren als Nederlanders, vragen me vaak: ” Waar is het leuker? In Egypte of in Nederland?” Ik antwoord altijd: ” Het is geen kwestie van leuker of minder leuk, voordelen of nadelen, het is gewoon anders”.
Social media heeft zo z’n charmes. Meestal gebruiken we facebook en instagram om elkaar te bespioneren, maar als je emigreert kan het heel handig zijn om proberen aansluiting te vinden. Uiteraard ben ik lid geworden van alle groepjes paardenmensen in Cairo. Aanvankelijk leek het heel leuk om zo nieuwe contacten op te doen en hopelijk vriendschappen te ontwikkelen. Maar na een tijdje levert het lezen van de posts op die pagina’s veel frustratie op. Het overgrote deel van de paardeneigenaren in Egypte houdt niet werkelijk van paarden. Daarbij wil ik even de arme mensen met werkpaarden ter zijde laten. Mijn frustratie werd deze week gewekt door een verwende rijke meid die haar merrie te koop aanbied in een van de groepen.
Op de foto staat een lusteloze schimmel die ongepoetst lijkt en om een of andere vreemde reden weinig tot geen voorplukje heeft. De hoek waaronder ze gefotografeerd is doet haar ook al geen recht, ze staat nogal moeilijk in de bak en lijkt een aantal littekens op haar hoofd te hebben. Boven de foto staat er: “Duitse merrie te koop, 18 jaar oud. “
Omdat het meestal leuk is in deze groep en mensen elkaar helpen reageerde ik erop met de vraag waarom ze te koop is op deze leeftijd. Met de instortende economie van Egypte in mijn achterhoofd verwacht ik dat deze meid het niet meer kan opbrengen een paard te houden en op zoek is naar een goed tehuis voor haar geliefde merrie. Een aantal minuten later opent ze deur van mijn meestal goed gesloten frustratie opslag. ” Het (paard) past niet bij mij.”
Onder Nederlandse paardenmeisjes is het toch wel een ongeschreven regel dat je paarden die richting de bejaarden-grens gaan niet verkoopt. Je trouwe ros gaat gewoon met welverdiend pensioen. Voorzichtig maar toch al wel redelijk geirriteerd schrijf ik dat ik niet begrijp waarom een paard na jarenlang trouwe dienst zo aan de kant geschoven wordt en niet gewoon mag blijven. Dan komt de aap uit de mouw: ” Ik heb het pas een jaar maar het is niet te houden in het parcours, het past gewoon niet bij me.” Een paar andere paardenliefhebbers op de groep beginnen ook op de post te reageren. Sommigen vragen enkel naar de prijs maar ik blijk niet de enige te zijn die op ontploffen staat. Iemand merkt op dat ze misschien eens lessen moet nemen en niet veel later verschijnt er een geweldige reactie: “Omdat je de merrie continue als een het beschrijft denk ik dat het inderdaad beter is als ze naar iemand gaat die haar als een zij zal respecteren en van haar zal houden.”
De rest van de dag blijft het stil onder de post. Maar het blijft in mijn gedachten malen. Waarom zou je een 17 jarig paard kopen en dan na een jaar besluiten dat je niet bij elkaar past? Ik heb wel vaker van dichtbij meegemaakt dat Egyptische ruiters hun oude rossen bij het oud vuil zetten zodra ze niet meer over die hoge hekken heen komen. Die arme merrie. Vaak geldt ook nog eens de consensus dat er belachelijk veel geld gevraagd wordt omdat het een geimporteerd paard is. Kan wel kreupel voor het leven zijn, nog altijd vragen ze meer geld dan voor een kerngezonde baladi. Het stond ook zo overduidelijk boven die advertentie…Duitse merrie…ze heeft niet eens een naam?
Blijkbaar voelde die meid zich aangesproken want na een dag komt er ineens reactie. Ze beschrijft hoe ze al jaren lessen volgt en ze rijdt meerdere paarden die blijkbaar beter zijn dan deze schimmelmerrie. Ze beseft wel dat zo een statement haar wens tot verkopen niet ten goede komt en zegt nog gauw dat de merrie in de FEI B klasse succesvol is geweest. Dat zijn toch wel erg hoge hindernissen. Maar dan graaft ze haar eigen graf, en post een foto van haar met de merrie die richting een hindernis opstaat.
Ze is duidelijk een ruiter van niks. Klinkt hard maar paardenmeisjes zullen dit met mij eens zijn bij het zien van de foto. Eigenlijk is het een foto van een gevaarlijke situatie. Dan besef ik wat er gaande is. Dit is een overduidelijk geval van een weg-werp-paard. Typisch scenario hier in Egypte. Men neme een talentloze ruiter met geld die opgejut wordt door anderen op de club. De zoektocht naar een paard voor deze ruiter bestaat niet uit het zoeken van een maatje voor het leven zoals wij paardenmeisjes dat doen. Hoe groter de stokmaat en hoe hoger de hindernis hoe beter. Men koopt dan het duurste paard met het beste wedstrijdgeschiedenis. Even lekker opscheppen met die knol en dan op wedstrijd erachter komen dat er misschien toch wel aan gereden moet worden voordat je clubkampioen kan worden. En dan komt de finale: “Het past niet bij mij.” Weg met dat ding.
Ze reageert ook nog op de opmerking dat ze misschien wat dressuur en grondwerk lessen moet nemen om meer controle te krijgen over haar paard. Bij het lezen van haar antwoord breekt mijn klomp: ” Ik ben een springruiter.” Blijkbaar is dit hoe ze haar gedrag tegenover haar paard, maar ook tegenover de paardenmeisjes in hart en nieren, verantwoordt.
Er staan een aantal van zulke wegwerp paarden bij ons op stal. Stuk voor stuk hele leuke Europese warmbloeden die goed onderhouden zijn en nog prima een ronde mee kunnen. Ze kunnen jonge ruiters veel leren want ze hebben bijna allemaal wel de 1.50 meter gesprongen. Ze staan al jaren te koop en worden eigenlijk alleen maar gebruikt als vrienden van ruiters een paard moeten lenen. Soms rijden wij erop. Talloze penny meisjes in Nederland zou een moord doen voor zo een leuk (verzorg)paard. En hier liggen ze op de afvalbult omdat ruiters niet werkelijk van paarden houden maar enkel willen rijden. Je begrijpt mijn frustratie.
Er is een ramp gebeurd. Althans, zo voelt dat voor een paardenmeisje als er ineens een zadel in je kast ontbreekt. Lotte had enorme zin om te springen en wilde Salmin zijn spring outfit aantrekken toen we tot onze grote schrik ontdekten dat zijn springzadel niet in de kast hing. Nog niet meteen in de paniek modus ging ik in alle andere kasten kijken en de grooms vragen of ze misschien iets van ons geleend hadden. Eenmaal terug bij de kast komen we er achter dat het zadel weg is en precies ook de singel van Salmin. En het hoofdstel van Gamila. Langzaam dringt het tot ons door, iemand heeft het gestolen. Iemand die wist waar de sleutel ligt. Dan begint mijn hoofd te tollen. Ruim twee weken geleden heb ik Mohamed ontslagen. Hij wist waar de sleutel lag, hij wist ook precies welke singel we gebruiken.
We vragen de andere grooms of ze iemand vreemd hebben gezien de afgelopen dagen. Krijg te horen dat een maand geleden de nachtbewaking ontslagen was. Maar dit heeft meer voeten in aarde. De dief wist ook wanneer de nachtgroom zijn ronde doet, en de honden kennen hem, anders was hij wel gepakt. Ibrahim heeft nu ook een sleutel. Maar die draagt soms erg grote geldbedragen voor de eigenaar van de stal om trainers te betalen. Ook is hij verantwoordelijk voor het verzamelen van de huur en werkt er al acht jaar. Zou hij de dief zijn? Of toch Mohamed?
Het lijkt erop dat de dief mij emotionele (en financiele) schade wil berokkenen. Ik noemde de oude tweedehands Albion mijn gouden zadel. Salmin is zo’n kabouter dat het lastig is een goed passend zadel te vinden en dit ding paste als een tweede huid en ook nog eens super lichtgewicht. In mijn hoofd ga ik langs alle mogelijkheden. Was het een vreemdeling die gewoon geld wilde? Waarom dan niet gewoon de dekjes, vliegenmaskers en luxe halsters meenemen die buiten aan de stallen hangen. Een snelle dief gaat niet zoeken naar sleutels. Was het dan iemand die van paarden afweet? Dan neem ik aan dat ze de Wintec pro dressuur en een duur westernhoofdstel hadden uitgekozen. En van alle singels niet dat flutding van Salmin maar een dure 100 cm lamswollen singel uitgekozen. Alles wijst ernaar dat de dief wist met welke spullen we graag werken.
‘S avonds bellen we iedereen die we maar kennen en lichten alle tuig handelaren in. Als het ergens opduikt dan kunnen we de dief vangen. Ik spam heel facebook onder de fotos van mijn zeer gemiste zadeltje. In Egypte heb je geen contract op stal waarin staat wie er verantwoordelijk is wanneer er iets mist. We staan al bijna twee jaar op deze stal en er is nooit wat gestolen. Ik ben zelfs Shay zijn dure lakhoofdstel eens buiten vergeten en de volgende dag op dezelfde plaats teruggevonden. Onze luxe peesbeschermers en dekjes hangen meestal ook gewoon buiten te drogen evenals mooie Eurostar halsters.
Pas de tweede dag na de ramp begint Mohamed mij continue te bellen. Moe en boos heb ik geen zin te antwoorden en wacht tot vriendlief langskomt. Mohamed zegt er niks vanaf te weten en zegt dat hij ook boos is dat het zadel en longeerspullen gestolen zijn en dat hij kwaad is dat ik hem als verdachte zie. Longeerspullen? De volgende dag ga ik naar stal om Salmin zijn schimmel te behandelen. Ik zoek in alle kasten en kom tot de conclusie dat ook de longeersingel als set weg is. Boven en onderkantje (gebruik ik nooit) en een mooi onderleg dekje. Voor mij was dit de bevestiging dat Mohamed het gestolen heeft. Maar hoe bewijzen we dat? Terwijl de andere grooms overleggen over wat voor marteling ze de dief willen laten ondergaan denk ik alleen maar: ” Ik wil ons zadel terug”. Hoe moeten we nou met Salmin het wedstrijdseizoen in zonder springzadel? Boos en verdrietig. Eindelijk na jaren slepen met spullen hadden we het redelijk compleet, en nu dit. Ibrahim voelt zich verantwoordelijk omdat hij de groom met de sleutel was toen er blijkbaar iets gestolen werd. Hij bied aan de waarde van het zadel te vergoeden. Ik denk er even over na. Dat is een half jaarsalaris voor hem. Ik zeg dan: ” Dan is het net of jij het gestolen hebt. Ik heb dan liever het zadel terug.” Hij barst bijna in tranen uit van dankbaarheid dat ik zijn geld niet wil.
Ik ben immers ook fout. Had de sloten moeten veranderen na het ontslaan van Mohamed. Maar wie bedenkt dit nou? Het is een les. Een zure want nu moeten we op zoek naar een geschikt zadel in Nederland en hopen dat het past. Goedkoop is het zeker niet en we verliezen veel tijd waarin we niet kunnen springen. Het meeste baal ik nog voor Lotte die nu niet kan springen met haar buddy en ik dank God op mijn knietjes dat de “wraak” niet op de paarden maar op een zadel uitgeoefend werd. Want dat gebeurd ook in Egypte.
Zoals beloofd zou ik een update schrijven over het avontuur met het westernzadel. Het past!! We hebben weer eens enorm geluk gehad. Het valt zelfs beter uit dan ik gedacht had na meerdere keren met een meetlintje pony geirriteerd te hebben. De grooms keken maar een beetje raar naar dat enorme gevaarte. Ze kennen het wel van de televisie en er werd meteen geroepen: “nu is hij een cowboy-paard”.
Mijn angst dat het zwaar zou zijn bleek ook ongegrond. Hij draagt normaal een maximale vijf kilo met zich mee aan zadel en twaalf leek me dan nog al een verandering. Maar hij liep er zonder morren zo mee weg. Wel even wat kriebels van die sliertjes op zijn flanken maar na twee rare bokken vond hij het teveel moeite om er nog naar om te kijken en liet hij het maar over zich heen komen.
Terwijl wij enorm genoten van deze verkleedpartij en druk bezig waren te kijken hoe dat zadel nou eigenlijk op zijn rug lag werden wij aangenaam verrast. Hij liep namelijk ineens een stuk beter op dat nieuwe bit. Het is een baby shank stangetje waaraan ik meteen een bontje om de ketting had gemonteerd omdat hij nog nooit een kinketting heeft ervaren. Uiteraard was het even testen hoe dat allemaal werkt maar het geeft hem zoveel meer rust in zijn mond en hij begon zelfs de ruiterhand te zoeken.
Misschien had hij liever western paard willen worden?
Hoewel het begon als een leuk verkleedpartijtje hebben we nu besloten hem een tijdje door te rijden op dit bit, ongeacht welk zadel hij op heeft. Deze reactie komt echt als een verademing aangezien hij nog al moeilijk deed met de vorige bitten die we geprobeerd hebben. Hij houd van duidelijkheid en vooral rust in zijn mond. Nooit gedacht dat hij dat zou vinden met een in onze ogen zoveel zwaarder bit. Maar dat is het leuke aan paarden, ze blijven ons verrassen!
taat een lusteloze schimmel die ongepoetst lijkt en om een of andere vreemde reden weinig tot geen voorplukje heeft. De hoek waaronder ze gefotografeerd is doet haar ook al geen recht, ze staat nogal moeilijk in de bak en lijkt een aantal littekens op haar hoofd te hebben. Boven de foto staat er: “Duitse merrie te koop, 18 jaar oud. “
Blijkbaar voelde die meid zich aangesproken want na een dag komt er ineens reactie. Ze beschrijft hoe ze al jaren lessen volgt en ze rijdt meerdere paarden die blijkbaar beter zijn dan deze schimmelmerrie. Ze beseft wel dat zo een statement haar wens tot verkopen niet ten goede komt en zegt nog gauw dat de merrie in de FEI B klasse succesvol is geweest. Dat zijn toch wel erg hoge hindernissen. Maar dan graaft ze haar eigen graf, en post een foto van haar met de merrie die richting een hindernis opstaat.
Het lijkt erop dat de dief mij emotionele (en financiele) schade wil berokkenen. Ik noemde de oude tweedehands Albion mijn gouden zadel. Salmin is zo’n kabouter dat het lastig is een goed passend zadel te vinden en dit ding paste als een tweede huid en ook nog eens super lichtgewicht. In mijn hoofd ga ik langs alle mogelijkheden. Was het een vreemdeling die gewoon geld wilde? Waarom dan niet gewoon de dekjes, vliegenmaskers en luxe halsters meenemen die buiten aan de stallen hangen. Een snelle dief gaat niet zoeken naar sleutels. Was het dan iemand die van paarden afweet? Dan neem ik aan dat ze de Wintec pro dressuur en een duur westernhoofdstel hadden uitgekozen. En van alle singels niet dat flutding van Salmin maar een dure 100 cm lamswollen singel uitgekozen. Alles wijst ernaar dat de dief wist met welke spullen we graag werken.
verkleedpartijtje hebben we nu besloten hem een tijdje door te rijden op dit bit, ongeacht welk zadel hij op heeft. Deze reactie komt echt als een verademing aangezien hij nog al moeilijk deed met de vorige bitten die we geprobeerd hebben. Hij houd van duidelijkheid en vooral rust in zijn mond. Nooit gedacht dat hij dat zou vinden met een in onze ogen zoveel zwaarder bit. Maar dat is het leuke aan paarden, ze blijven ons verrassen!