25 Paarden zijn er nodig. We hebben er zelf één, Samiha. Zij gaat natuurlijk mee.

Vooraf

Het begint al goed, Samiha wil niet in de trailer om haar van het dorpje Quwayra waar we wonen naar Wadi Rum te vervoeren. Ondertussen ben ik overal en nergens om veel te regelen. Het huis staat op z’n kop. Gelukkig is mijn zoon er met vrijwilligers om alles wat op het lijstje staat klaar te zetten buiten op de veranda. We hebben al veel hele grote boodschappen gedaan. Voer voor de paarden en een grote stapel benodigdheden om het comfortabel te maken voor de mensen. De rest hebben we in huis. Alle matrassen, kussens, dekens, keukenbenodigdheden staan klaar. In het dorpje Disa wordt de rest aangevuld, daar wordt al het eten gekocht voor de mensen en de rest opgetrommeld.

Dag 1

Maar nu is het Samiha die niet meewerkt, ze moet toch echt naar Wadi Rum. Tussendoor kom ik natuurlijk even langs om ook een poging te wagen. Ze voelt onze stress, ons hoofd is vol met alle regel dingen. Over naar plan B. Mijn zoon rijd haar tegen de avond naar Wadi Rum. Een rit van 35 km. Ahmad gaat mee met de auto om ze in het donker te begeleiden. Ik wordt opgehaald om naar Amman te gaan om de mensen daar op te halen van het vliegveld vroeg in de ochtend, ze hebben daar in het hotel geslapen. Er is een touringcar besteld. Bevestigd en betaald om van de luchthaven naar Wadi Rum te rijden waar de mensen uit Engeland direct op de paarden zullen stappen. Het loopt weer eens anders. Geen bus op de afgesproken tijd! Ik ga bellen en de bus blijkt in de garage te staan met mankementen. Het schijnt dat in heel Jordanië geen bus meer is te krijgen, het is hoogseizoen, oktober 2010. Uiteindelijk komt er na uren een bus uit Saudi Arabië. Niet goed voor het gemoed en vertrouwen van de mensen. Onderweg maar een snelle snack voor lunch want iedereen wil zo snel mogelijk naar de bestemming en paardrijden, maar heeft trek.

Inmiddels zijn vandaag ook de andere paarden in Wadi Rum gearriveerd. Een dag later dan in eerste instantie afgesproken en dat krijg je dan op de dag te horen dat ze verwacht worden. Loslaten… Ik zit nu in Amman waar het ook niet vanzelf lijkt te gaan en er zijn genoeg capabele mensen om de prachtige dieren naast Samiha te zetten. Ze is blij dat ze niet meer alleen is.

Eindelijk, een eind in de middag arriveren in Wadi Rum. De paarden staan opgezadeld en we kunnen een klein ritje maken om iedereen aan de paarden te laten wennen. Onze Bedoeïenententen om te slapen staan klaar in Kharaza bij de natuurlijke brug. Maar dat halen we niet meer voor donker, een rit van bijna 25 km. Dus blijven we een nachtje in het kamp slapen en improviseren. Er gaat een schaap aan het spit als welkom voor de mensen die met deze charity tour tegen kanker gaan paardrijden. Allemaal zeer ervaren, iedereen heeft eigen paarden. Naast de paardentoer is er een fietstoer en een wandeltoer met als doel om samen in Petra te eindigen.

Dag 2

Er zijn nog vier dagen over om in Petra aan te komen… De organisator is meegekomen uit Engeland. Zij bepaalde dat ik na dag twee geen gids te paard meer zou zijn maar me bezig zou houden met de leiding over het eten, vervoer enz.. De lunch waar voldoende aanwezig was zou niet voldoende zijn. Dat klopt want het brood werd nauwelijks aangeraakt en mensen aten de overmatige lunch als diner zonder brood, niet gewend aan de Arabische gewoonte om met het brood de goedgevulde salades, kaas en soepen te eten… Een hele stapel brood achterlatend…

De plaats waar de tenten klaarstaan om te slapen was niet goed omdat we kilometers hadden in te halen. Dus werd alles weer ingepakt, niet eenvoudig met de zware bedoeïenententen die geweven zijn van geitenhaar, er zijn zeker 6 man voor nodig om dit werk te klaren. En verderop weer opgebouwd… Er was een tractor met watertank mee om water te vervoeren voor de paarden en de mensen. Deze bleef onderweg vastzitten… Ik zat nu veel in de auto bij Ahmad om al het verloop van de reis te controleren, minder contact met de mensen te paard en meer met de leiding uit Engeland. De leiding vertrok overigens weer na twee dagen. Er was nog wel de reisleidster te paard, die nu het contact van mij met de paardenjongens en de mensen overnam omdat zij wel te paard zat…

De paarden waren fantastisch. Ik kende ze niet persoonlijk, maar had ze wel uitgezocht, ze waren in goede conditie en kwamen uit Petra. Al mijn extra paardenspullen, van zadels tot teugels tot een doos met reparatie onderdelen werden wel uitgeleend en onderweg moest er regelmatig eens wat gerepareerd of vervangen worden. Er was een dokter uit Engeland aanwezig die ook te paard zat en er reed een dierenarts uit Jordanië mee met zijn pick-up. Voor alles werd gezorgd. Mijn zoon was er met twee van onze vrijwilligers, zij hebben ontzettend veel werk verzet. Mensen onderhouden, drankjes inschenken, een toilet bouwen op iedere plaats waar we verbleven, alle spullen weer inladen om verder te trekken en meehelpen met het opbouwen van het kamp. Bedoeïenen zorgden voor de auto’s, het vervoer van alle spullen, het eten en de voorraad. Er werd iedere keer een speciale keukentent opgezet. Dag twee verliep goed, de twee koffers die niet gearriveerd waren met de gasten kwamen ook aan, ook een heel geregel want het is niet makkelijk om deze ergens in de woestijn te krijgen.

Dag 3

Inmiddels is iedereen meer gewend aan het ritme van de woestijn en aan de paarden. Door de paardenjongens is er voor wijn gezorgd waar de mensen blij mee zijn. We blijven nog een dag in de woestijn om in de buurt van de snelweg waar we overheen moeten te blijven slapen. Opnieuw werd er bevolen om een andere plek te nemen als welke wij hadden uitgezocht en in het reisprogramma stond, en waar alles al was opgebouwd… Op advies van de paardenjongens… Ik mocht niet anders dan me erbij neerleggen, bevel van hogerhand terwijl we vooraf alles heel duidelijk schriftelijk hadden vastgelegd met de reisleiding… Voor ons was het een rampscenario. Maar je doet alles om het de gasten en de leiding naar de zin te maken. Net voor de lunch zag ik dat de paardenjongens zich onder de tank uitgebreid met het water gingen douchen. Kalm blijven, liters water waren toch al weg…Toen wist ik bijna zeker dat er sabotage in het spel was. Want in de woestijn is het moeilijk water halen, redelijk ver van de dichtstbijzijnde openbare bron. In de woestijn ben je altijd heel zuinig met het water, zelfs de gasten douchen niet. Dus, was het water op  tijdens de lunch en het duurt een paar uur voor de tractor met tank om nieuw water te halen. We, de Bedoeïenen, de vrijwilligers en ik moesten met lede ogen toekijken en voor oplossingen zorgen. Voor de gasten verliep de rest van de dag voorspoedig. Er was weer op tijd water om te mee te koken en voor iedereen om zich mee te wassen. De maaltijden verliepen nu goed, er was voor iedereen meer dan voldoende en het smaakte goed. Achter de schermen werd er keihard gewerkt…tegen de stroom in…

Dag 4

Op weg naar Petra. De tractor kon maar tot een bepaald punt mee omdat we nu door de bergen gingen. De paarden kregen nog uitgebreid water bij de lunch. Daarmee moesten ze toe tot de volgende ochtend als we bij een bron zouden aankomen om de paarden te drenken. Hoger in de bergen is het kouder en er stak bovendien een hele koude wind op. De tenten werden zo neergezet dat iedereen warm zou kunnen blijven met slapen. Voor ons, de Bedoeïenen, de vrijwilligers en ik was er geen plaats meer in de smallere tenten die nu aan alle zijden dicht kon. Gedurende de dag genoten de mensen te paard van het veranderende landschap. Ze liepen over geiten paden door de bergen. We passeerden een klein Bedoeïenendorpje waar ook een kleine bron was om de paarden nog wat te kunnen laten drinken. Ik vond het jammer dat ik niet op een paard zat om de groep te gidsen. Achter de schermen gebeurde er heel veel om het iedereen naar de zin te maken maar dat werd door de gasten en de reisleidster niet opgemerkt. Er was die avond muziek. Maar deze konden de weg niet vinden en werden door de paardenjongens bovendien het verkeerde pad opgeleid… Dus veel lagen al te slapen toen de zoete klanken van de oud eenmaal begonnen te spelen. We zaten met een klein groepje rond het kampvuur om ons te warmen. Ahmad leende mij zijn schapenwollen al weather slaapzak om toch wat slaap te krijgen, ik maakte een plekje naast de auto in de hoop dat die de koude wind zou opvangen en heb een beetje kunnen slapen. Hij zou opblijven want hij had geconstateerd dat er paardenjongens de gasten aan het benaderen waren…

Dag 5

De laatste dag. De paardenjongens zeiden dat het onmogelijk was om helemaal naar klein Petra te rijden waar de samenkomst met de andere groepen zou zijn. Er is een weg maar ze wilden deze niet nemen. De begeleidende auto’s konden dan ook niet mee, daar hadden we al rekening mee gehouden. Ik was geen gids te paard meer en moest me dus weer neerleggen bij hun beslissing, van de reisleidster. Eerst gaan we naar de bron, Bir Hammed waar het water is opgeslagen in een tank. Ondertussen worden er trucks geregeld om de paarden te vervoeren van Rajef naar klein Petra. Een half uurtje paardrijden door de bergen bij Petra, vóór het eindpunt. Wij konden daar niet rijden met de auto’s. Na de laatste overnachting vertrokken de meeste Bedoeïenen met alle spullen terug naar huis. Samiha was op dag 2 al naar huis gebracht omdat noch mijn zoon, noch ik haar meer ging rijden. Ahmad, de vrijwilligers en ik blijven bij de groep. Hoe we ons best deden en hoeveel er van ons gevraagd werd, we bleven vriendelijk en regelden alle extra’s om aan de wensen van de gasten en reisleiding te voldoen. Dat we ons daarvoor in duizend bochten moesten wringen werd niet gezien. Vanaf de eerste dag, toen de bestelde, bevestigde en betaalde bus niet arriveerde konden wij niets meer goed doen en werd er alleen nog maar naar de paardenjongens geluisterd die er uiteindelijk na de rit heel snel vandoor gingen voordat wij onze uitgeleende spullen konden verzamelen of naar ons toe werden gebracht. Zij waren thuis in Petra, sommigen nu met een goed zadel of hoofdstel of goede stijgbeugels met riemen…

De ontvangst in klein Petra was perfect. Een hapje en een drankje voor alle deelnemers die vervolgens naar hun hotel werden vervoerd. We hadden het gehaald tot aan de finish. Iedereen had speciale hesjes meegenomen die ze op het laatst aantrokken om zo over de finish te komen. Het was een geweldig gezicht. En het gaf ons een goed gevoel om allemaal blije mensen te zien. De paarden waren geweldig. Mijn team ook, om zich steeds aan te passen aan de grillen van buitenstaanders. We hebben veel geleerd. Over mensen, over bedrijven. Ik weet nu dat ik altijd op mijn mensen aan kan. Ze hebben geen moment geprotesteerd als er weer eens (dagelijks) iets werd veranderd. Bedoeïenen zijn flexibel en zeer gastvrij, willen het iedereen naar de zin maken. Deze reis werd het uiterste van iedereen gevergd en toch bleven we lachen en grapjes maken en het moraal hoog houden.

We hebben gelukkig nooit meer zo’n reis gehad waarbij alles lijkt mis te gaan of met opzet mis gaat. Vanaf deze reis zijn alle opvolgende reizen zeer voorspoedig verlopen. Hoewel er soms geïmproviseerd moet worden bepalen we in overleg met de gasten wat de beste oplossing is. De woestijn, de bergen en het weer blijven onvoorspelbaar. Wij zijn daar aan gewend en kunnen er in het dagelijkse leven heel goed mee leven en omgaan. De moeilijkheid tijdens deze reis is om met mensen samen te werken die je niet kent en, zoals uit bovenstaande blijkt duidelijk andere doelen voor ogen hebben en daarvoor heel ver willen gaan. Er werden onderling visitekaartjes uitgewisseld…

Petra is niet mijn plaats. Het is schitterend om te bezoeken, om de kleuren te zien, om de structuren en hoogstaande Nabateese en Romeinse architectuur te bewonderen. Maar mijn ervaring, en niet van mij alleen met de mensen daar is niet zo florissant. Drie jaar heb ik er gewoond, ik was getrouwd met een man uit Petra, een zwarte bladzijde uit mijn leven. Nu woon ik alweer bijna vier jaar in de buurt van de Wadi Rum en ik kan je vast vertellen dat ik na al die jaren in Jordanië, nu mijn droom mag leven.

Blijf je graag op de hoogte? Je kunt me volgen op onze facebook pagina Jordan Desert Journeys.

Je mag ook vriend met me worden op facebook.

Of gebruik je liever LinkedIn?

Algemene informatie vind je op onze website Jordan Desert Journeys.

Liefs uit de woestijn van Wadi Rum.

Brenda