Zonder naam is ze gekomen, nu is haar naam Samiha: vrijgevig, vriendelijk, tolerant van hart, verheven, geprezen en veredeld.

Komend uit de woestijn waar we 8 paarden hadden missen we het gezelschap van een paard erg veel. Het is leeg. Ik krijg opmerkingen van mensen die het goed bedoelen: “Brenda, jij moet een goed paard hebben, Arabisch bloed, neem het niet van de eerste de beste die je een paard aanbiedt”. En van mijn zoon: “Mam, we moeten nu echt een paard hebben”. Hij wil weten waar we aan toe zijn. “Ik ga echt niet de groep leiden op een paard dat ik niet ken”.

Ik probeer de gemoederen te sussen en vraag iedereen rustig af te wachten insh’alla zal er een paard komen. Op tijd!

Wonend in Jordanië hoor je het woord insh’allah dagelijks. Als God het wil. Ik vertrouw erop dat we voorafgaande aan de groepen die gepland staan een paard hebben. Meerdere van mijn Bedoeïenenbroers zijn er mee bezig en ondertussen heb ik nog steeds hoop dat onze paarden (uit de woestijn) naar ons toekomen. We wachten al drie maanden. Niets overhaast doen.

Een paard! Yes. No…

Op een dag belt Ahmed: “Brenda, ik heb misschien een paard. De jongen werkt bij de politie en na zijn werk rijdt hij iedere dag”. We willen een ervaren bereden paard. Het is een hengst en weet alles. Ahmed verteld aan de man dat het paard een cadeau van zijn familie aan mij is (zodat we de mogelijkheid hebben om het paard te bekijken) en dat hij (Ahmad) betaald, maar de prijs blijft veel te hoog.

Ahmed heeft het plan om naar een stal in de bergen te gaan.

Een paard, misschien???

Op een dag na de Ramadan en het Suikerfeest reist Ahmed af. Ahmed, geen verstand van paarden, nooit op een paard gereden bekijkt hij de kudde en probeert te kiezen. Mijn zoon heeft een lijst met eigenschappen samengesteld waaraan het paard moet voldoen en hij kiest o.a. een zwart paard (heel zeldzaam onder Arabieren). “Wil je dat paard meenemen?” Hij kijkt Ahmad heel smekend aan. Ahmad heeft een zwak voor mijn zoon en beloofd zijn best te doen.

Toeval bestaat niet. Na wat praten blijkt de eigenaar van de stal de vader van Ahmed te kennen die hem in het verleden voor een jaar een auto heeft geleend. Ahmed belde zijn vader om ze met elkaar te laten praten. De verkoper vervolgde tegen Ahmad: “Ik ken je vader en hij was heel goed met mij. Kom, ik heb binnen een nog beter paard, maar deze is niet voor de verkoop. Als je deze merrie wilt dan zijn de kosten hoger, haar moeder is hier en we willen verder fokken met deze lijn”. Ahmed op zijn beurt: “de vrouw (ik dus) heeft me dit bedrag gegeven voor een goed paard en 50 JD extra voor het transport”.

De man accepteert uiteindelijk het bod wel en het paard wordt onder escorte van Ahmed op transport gezet naar Quwayra.

Op dat moment was ik in de woestijn met mijn zoon en een broer van Ahmad en zijn vriend om een bijzondere plek op te zoeken en om het diner te bereiden. Het was 3 maanden geleden dat mijn zoon in de woestijn was geweest omdat we nu, zonder auto, afhankelijk waren van anderen. Me absoluut niet realiserend dat de komst van een paard voor de verandering eens zo snel kon gaan. Meestal duurt zoiets dagen/weken voordat alles geregeld is, wist ik uit ervaring. We zaten buiten de connectie met de telefoon… En ondertussen kwamen er heel veel telefoontjes van Ahmed naar mij… Die mij niet bereikten…En aan de andere kant van de lijn was Ahmad die meer en meer in paniek raakte omdat ik niet te bereiken was.

Het eind van het verhaal is dat Ahmed de chauffeur van de truck, ook wel Diana genoemd (naar het merk truck en veel gebruikt voor het vervoer van groente en fruit en dieren) naar een plaats met hoge zandbergen heeft geleid, ongeveer 2 kilometer van het dorp. Ahmed heeft Samiha uit de truck geleid die tegen een zandhoop geparkeerd was om het makkelijker voor haar te maken om uit de truck te stappen. Helemaal alleen, zonder ervaring met paarden heeft hij haar lopend naar het dorp gebracht. Bang dat hij haar niet kon houden en dat ze ervandoor zou gaan. Het waren 2 lange kilometers.

Bij het huis van iemand anders waar Samiha zo goed en zo kwaad als het ging aan een touw stond vastgebonden, wachtte hij op ons, wat nog geruime tijd duurde. Ahmed was behoorlijk boos op mij omdat ik er niet was en tegelijkertijd ongerust over het paard, dus ik had wel wat goed te maken.

We arriveerden. Wat er toen door me heenging. Nietsvermoedend kwam ik aan, eigenlijk kon ik het niet helemaal bevatten en geloven dat Ahmad daar met een paard was.

Aan de ene kant trof een boze maar trotse Ahmad die de klus geklaard had. Aan de andere kant ons eigen paard waar we verwachtingsvol mee kennis wilden maken. Als je dan eindelijk je eigen paard voor het eerst ziet (in het donker) dan wordt je toch meteen verliefd?

Ze bleef muisstil staan toen ik haar vanaf de zijkant benaderde en mijn hoofd tegen haar nek legde. Haar zachte haar, haar majestueuze fiere houding, haar lieve karakter (waar ik later achter kwam). Ik kuste haar donzen zachte neus en durfde in haar verwachtingsvolle ogen te kijken. Gefascineerd keek ze me aan en geeft me de boodschap door dat alles in orde zal komen. Instinctief aaide ik over al haar benen terwijl ze rustig bleef staan. Mijn zoon leidde haar naar een muurtje zodat ik makkelijk kon opstappen zonder zadel en teugel. Samiha accepteerde me direct en wist dat ze bij ons hoorde. Mijn zoon heeft haar naar huis geleid waar ze in de binnenplaats staat. Haar huis is de zwarte bedoeïenentent. We hadden die nacht niets te eten voor haar. Tussen de bomen in de tuin naast het huis heb ik zoveel mogelijk gras geplukt en dat samen met een handvol dadels gegeven. De volgende ochtend zou alles goed komen en konden we barseem (hooi) en shaïr (gerst) gaan halen.

Een naam had ze nog niet. Mijn zoon is de volgende dag op haar gaan rijden om uit te proberen en hij was heel tevreden. De dag daarop ben ik, na 3 maanden weer in het zadel gaan zitten en had een geweldige rit met haar rond de rots in de woestijn achter het huis. Ze is nog wat schrikkerig maar heeft alle vertrouwen in mij. En ik in haar. De rit gaat vrij ontspannen, het is aangenaam op Samiha, om aan elkaar te wennen en elkaar af te tasten.

Teruggekomen van mijn mooie woestijn-rit waarbij ik alle gangen kon uitproberen, ben ik naar de binnenplaats van de ouders van Ahmad gereden om Samiha, nog steeds zonder naam aan hen te laten zien. Vele mubaraks (gelukwensen) van allen die er waren. Even heeft de toen éénjarige, enige zoon van Ahmed op het paard vóór mij gezeten en een rondje gereden, waarna mijn zoon Samiha naar huis heeft geleid.

De moeder van Ahmad vertelde me dat ik het paard Samiha kon noemen. Aan Ahmed heb ik de betekenis gevraagd en de volgende dag had ze een naam. Onze Arabische Samiha!

Ze bleef drie dagen “op zicht”. Aan het einde van de derde dag belde haar vorige eigenaar naar Ahmed. “Ik betaal 300 JD meer dan het bedrag dat jij me hebt gegeven om haar weer terug te krijgen!

Voor geen goud willen we Samiha meer missen. En ik dank mijn God dat Ahmad Samiha voor mij heeft uitgezocht! En dank je wel Ahmed dat je deze, voor jou hele moeilijke en ongebruikelijke klus hebt volbracht.

PS. Waarom ik niet met Ahmad ben meegegaan om een paard uit te zoeken? Omdat een Bedoeïen dit beter kan regelen als mannen/Bedoeïenen onder elkaar. Bovendien zou ik als buitenlandse vrouw misschien niet de beste paarden te zien krijgen of zou ik de hoofdprijs voor een paard moeten betalen. Een van de weinige mensen die ik echt kon vertrouwen was Ahmad. Hij heeft me tot het einde begeleid en geholpen als een broer.

Klik hier voor meer avonturen in de woestijn de Wadi Rum in Jordanië.

Wil je komen paardrijden in de woestijn?  Er zijn verschillende mogelijkheden, kijk maar eens op: Jordan Desert Journeys