Het sprookje was over en uit. De keuze bepaald. Ik ging weg en de partner zou me uitkopen (zou het?)…Hij probeerde me nog met veel geslijm te houden en dat hij het geld niet had nu, we zouden dit samen kunnen doen en er iets moois van maken… maar ik moest wel weg van het camp. Hoopte hij op oplossing 2? En probeerde hij dat mij nu op te dringen? Na alle komedie van 9 maanden zogenaamd ziek zijn en alle agressie van de laatste dagen? Er was bij mij totaal geen vertrouwen meer in hem.
We gingen terug naar het camp. Ik had duidelijk niets meer te zeggen, was van hem afhankelijk want hij had de auto en tegelijk had ik heel veel te goed. Ik heb weinig geslapen. We moesten weg maar hoe. We hadden ineens geen thuis meer. Waar moesten we naartoe. De paarden werden nog steeds door ons verzorgd. De paddock was deels afgebroken. Het was niet meer van mij en ik kon het maar nauwelijks geloven. We waren allemaal verslagen. Ik wilde naar het dorp om een huis te vinden waar we naartoe konden met z’n vieren en hopelijk de paarden en de honden. Ik heb mijn uiterste best gedaan om de paarden mee te krijgen maar de partner wilde alleen zijn eigen verhaal horen. Uit wraak dat ik wegging mocht ik niets. Het waren wel mijn paarden… De weg naar het dorp was heel erg lang. Over 8 km kun je een klein half uurtje doen maar het werden er twee. Nog meer geslijm en overreding dat ik dit niet kon doen, hem niet zo kon achterlaten… Hij werd nu ineens het slachtoffer en ik was de boosdoener… Ik zei dat hij me ergens af kon zetten om een huis te vinden, het maakte niet uit of het bij de Sheikhh was of bij Ahmad. Zo bleef de beslissing bij hem en kon hij mij of mijn helpers nooit ergens van beschuldigen. Ik werd bij Ahmad neergezet. Hij hielp me met een huis. Naast hen. Groot met een enorme court yard. Vrij prijzig, het was van zijn broer die het ooit gebouwd had maar er niet woonde. Nu nog auto’s om de vele spullen te verhuizen. Al mijn huisraad was met de zeecontainer overgekomen uit Nederland. Ahmad heeft me teruggebracht, samen met zijn vrouw en kinderen, want de partner was nog steeds bezig om me te bespieden en zijn verdenking was dat Ahmad en ik iets zouden hebben samen… We werden inderdaad gespot…met de hele familie in de auto op weg om mij af te zetten in het camp… Wat moet iedereen bang van mij zijn geweest om me als een misdadiger in de gaten te houden en te achtervolgen om te zien wat ik doe.
De partner zat in het camp. Het was al avond. Met veel consorten om hem heen. Ik liep op ze af want ik wilde de auto en de tractor gebruiken om spullen te vervoeren. Geen reactie, dat was natuurlijk wel te verwachten van een stel kerels, waarvan ik de meeste kende, die mijn gast waren geweest… waarvan je denkt dat ze volwassen zijn. En ook…heel kinderachtig, de pick-up stond helemaal achter in het camp geparkeerd. Achter een rots. Een plaats waar je de auto nooit meer uit zou kunnen halen zonder schrammen. En de partner had die ervaring… Ik bleef bij hen staan, zonder uitgenodigd te worden om te gaan zitten en dat werkte wel wat op hun zenuwen. De anderen probeerden zich ermee te bemoeien maar durfden ook niet erg… Om de impasse te doorbreken pakte ik mijn mobiel en vroeg of ik de sheikhh dan maar zou bellen om te vragen of ik de auto mocht gebruiken om mijn spullen weg te brengen. Geen reactie. Dacht waarschijnlijk dat ik blufte. Nou uiteindelijk toch maar gebeld. De partner wilde niet aan de telefoon komen. Pff. wat een vermoeiend spel… Uiteindelijk heeft iemand de sheikhh te woord gestaan. En kreeg ik de sleutels van de auto toegeworpen en mocht ook de tractor gebruiken.
Nu moest de auto nog van z’n plek en natuurlijk hielp niemand. Het was echt een bijna onmogelijke opgave. Samen met mijn zoon die weer het juiste inzicht had is het uiteindelijk toch gelukt om de auto over de rots te krijgen, zonder een kras of deuk. Dat was een grote tegenvaller voor de partner, dat hij in het bijzijn van zijn “vrienden” van zijn troon, als koning van de woestijn werd gestoten door een vrouw uit het westen die zonder het zelf te weten, dezelfde trucjes als hem kan uithalen met de auto. Het voelde alleen niet als overwinning voor mij… Om deze mooie plaats heb ik me uit de naad gewerkt, deze maanden waren misschien wel de mooiste van mijn leven samen met mijn zoon, ondanks de donkere wolken die er boven ons hoofd hingen.
We laadden de pick-up vol en gingen gedrieën! naar het dorp. Eén vrijwilliger bleef achter bij de spullen. Mijn zoon ging mee, hij moest zo snel mogelijk het camp uit. Hij was mijn zwakke plek… Allereerst als prooi voor hen, maar ook een projectiel als mij iets aangedaan zou worden… Hij zou bij het huis blijven om alles in ontvangst te nemen. We hebben iets geslapen, ergens. In de ochtend kwam er hulp. De zoon van de sheikhh, en vriend van de partner… Hij had volgens mij de enige auto met kogelverbinding voor de trailer van het dorp. De eerste rit ging goed, met mij erbij in de pick-up. De tweede werd zijn rit met de paardentrailer, er ging een vrijwilliger mee. Hij kwam niet heel ver. Hij was altijd een hele goede chauffeur in de woestijn maar de trailer mocht niet met mij mee van de partner… Dus laat je de boel stranden ergens midden in de woestijn, niet ver van het camp. Ik ben er heen gelopen en heb de vrijwilliger gevraagd om bij de trailer te blijven. Er zat een matras en een plastic doek in. De auto met de zoon verdween daarna helemaal uit beeld. Met de tractor en de pick-up zou het 3 dagen duren… Ik ben zelf gaan rijden om ook eten en water voor iedereen te halen en Ahmad te vragen om te helpen door andere trucks te sturen. De tractor was niet capabel en veel te oud om zo lang heen en weer te rijden. Hulp kwam uit Wadi Rum. Samen met Ahmad heb ik afspraken met hen gemaakt dat ze voor het afgesproken bedrag alles zouden verplaatsen naar het huis. Al zou het de volgende dag worden. We moesten blijven doorgaan tot alles weg was inclusief de trailer. En…het zou misschien niet veilig zijn… Geen probleem! Ik ging met hen mee terug naar het camp.
Aankomst in het camp met Bedoeïenen van een andere stam. De partner moest ze wel toestemming geven om binnen te mogen om mij te helpen. Zonder de overeenkomst te bezegelen met koffie werden ze uiteindelijk gedoogd…
Een anekdote: er lag een rol rode resterende stof in de pick-up waarmee ik alle matrassen had bekleed. Die werd er uit gehaald door de partner. Een ronde later sliep hij met de rol stof in zijn armen… Een beeld dat ik nooit zal vergeten.
En weer mocht ik de paarden niet meenemen. Wat zou ik daar veel voor over hebben gehad… Ook moest ik al het gereedschap achterlaten want hij had het nodig! De zaag van mijn vader waar ik al zoveel mee had gemaakt… Deze details hielden me alert en op de been, het ging nu om de paarden.
Als laatste hebben we de paardentrailer opgehaald uit de woestijn. Met veel ijzeren kabels en touwen is het gelukt een constructie te maken om de trailer mee te krijgen achter de truck, zonder kogelverbinding.
Nog een verhaal over de trailer. Even voordat de partner terug kwam na ruim 8 maanden werd ik gebeld door de grootste paardenstal in Wadi Rum. Ik kende de eigenaar/gids, vriend van de partner, hij had de trailer nu nodig om paarden op te halen…nu… Ik heb geweigerd. Een onderbuikgevoel gaf me dat in.
Een paar uur slaap… De pick-up moest nog terug, was er dan misschien nog een kans om de paarden in te ruilen voor de pick-up? De vrijwilliger die alleen maar op de trailer kon passen is meegegaan. Ik durfde eigenlijk niet alleen, was heel emotioneel, niet alleen door slaapgebrek. Wel met een plan om de paarden nog te kunnen meenemen of een paar. En een hond.
Het werd mijn laatste keer naar het camp. Ik was leeg en verdrietig en boos en emotioneel en teleurgesteld. Mijn droom in duigen. Ik had de afgelopen dagen een record gelopen in een overlevingsrace. Onbeschrijfelijk wat er toen door me heenging. We kwamen aan, het was stil. De paarden stonden er. Ik heb ze nog eens eten gegeven voor lunch, water aangevuld, geaaid, geknuffeld om maar bezig te zijn. Het lukte niet om te hond die we wilden te vangen. Ze was zwanger en helemaal overstuur van alle gebeurtenissen. Ze hield niet van Jordaniërs. Ontweek ze. Wist niet meer of ze ons wel kon vertrouwen. En liep steeds weg. Tot ze onder de auto ging liggen. Ze begreep het dus heel goed.
Zelfs nu ik zit te schrijven komen de tranen, van woede dat ik de paarden niet heb mogen redden, wetend dat ik echt alles heb geprobeerd. Waarschijnlijk was geld de enige oplossing waar hij op zat te wachten. Maar dat was er niet meer. Zelfs het paard waar mijn zoon altijd op reed, Sahem, mocht niet mee. Noch Riem, mijn hoestende brave Arabiertje waar niemand iets mee kon van hen die nu het camp hadden bezet, ze kon alleen maar een lichtgewicht dragen. Noch Sharouk en haar dochtertje Moon, nog zo fragiel op wiebelbeentjes. Wat zou er van de baby worden? Zou ze ook voor de koets moeten? En Mallouhh? Zou hij teruggaan naar Aqaba terwijl hij bij mij mag genieten van een veel te vroeg pensioen? Hij is eigenlijk nog maar een puber. En Najem en Muzraq? Nog niet uitgegroeid tot een hengst, wat staat hen te wachten? En Sarah die waarschijnlijk zwanger is van Sahem? Ik moet afscheid nemen maar ik wil niet. Het zou de allermooiste overwinning zijn, en de partner zit er op te wachten, om mij in tranen te zien. Hij blijft me al die uren volgen en in de gaten houden. Ik blijf bezig en wil zo snel mogelijk weg. Maar als ik dat ga tonen dan wordt het alleen maar later. Ik geef instructies aan de mensen wat ze met de paarden moeten doen. Steeds maar meer in de hoop dat ik ze mee kan meenemen. De vrijwilliger zit bij de hond, te wachten tot hij een ons weegt. We zijn overgeleverd… Omdat ik zo’n krent ook niets meer gunde heb ik eerder al mijn eigen zadels en paardentuig meegenomen…De paarden waren van mij! De laatste hoop dat de paarden zouden volgen en om aan te tonen dat ik daar op rekende. Er bleef 1 Arabisch zadel over. Wat moet je met zoveel paarden zonder gasten, zonder zadels en ander tuig? Ze eten veel en hebben iedere dag water nodig. En beweging. Zijn nee bleef nee… Na uren en heel veel hartenpijn gingen we eindelijk…
Het was juni, 2010. Ik had 9 maanden van mijn droom mogen genieten. Een doodgeboren kindje…
Lees je volgende keer mee hoe het ons verging in het dorpje Quwayra? En ja, ik kan je beloven dat het over een paard zal gaan.
Lees mee over onze gebeurtenissen in de woestijn nu, ruim 7 jaar later op Jordan Desert Journeys