Ineens was er sprake dat de partner weer zou komen… Zijn ouders hadden een bruid voor hem gevonden, hij zou trouwen met een Jordaanse vrouw en dan komen helpen. Ik werd nu heel achterdochtig. Acht maanden wilde hij niet naar het camp en nu? Ik ben naar hun trouwfeest gegaan, alleen de laatste dag.

Sloopspullen in ons camp?

Een maand later kwam hij. Met een grote truck met laadbak vol met sloopspullen… En bleef daarmee vastzitten, en of ik kwam helpen met de pick-up. Dat zou nooit lukken met alleen een pick-up. Ik ging ernaar toe, het klopte weer eens wat ik dacht. Er werd een tractor opgetrommeld uit het dichtstbijzijnde dorpje om te helpen. De truck kwam los. Ik wilde dat ik wat meer vertrouwen had  in de hele operatie. Maar ik was al zo ver dat ik het nauwelijks meer zag zitten om na bijna 9 maanden overal “alleen” voor te staan, wat niet de afspraak was, nog verder met hem te gaan. Eigenlijk was ik ook wel benieuwd wat hij nu wilde. Bovendien met de wetenschap dat hij het echt was die de boel belazerde. Hij gaf ook geen antwoord meer  op mijn vragen, was iets aan het bekokstoven. Hij kwam met een aantal helpers en wij mochten niet meedoen, behalve om te helpen als zijn helpers het niet konden, zoals het vastzitten met de truck. Hij verlangde dat ik hem midden in de nacht de autosleutels van de pick-up zou geven. Die had ik uit voorzorg aan mijn zoon gegeven, wetend dat hij die zou vragen. Want ik doorzag zijn plan dat hij de pick-up wilde “ontvoeren”. Net als ik zijn plan doorzag om de paarden-trailer te “ontvoeren”.

Slijptollen naast de paarden

De sfeer veranderde enorm. Er waren 2 vrijwilligers en mijn zoon bij mij. De partner en consorten maakten hun plaats in de lounge. Begonnen te werken in de nacht, op het moment dat wij wilden slapen. Er was totaal geen overleg. 2 Kampen in een camp. Ik wilde geen strijd. We deden ons werk zoals daarvoor. En toch werd alles heel grimmig. In de nacht werd de generator, die expres nooit werkte bij ons, gemaakt en aangezet. De paddock van de paarden werd afgebroken met slijptollen. De paarden waren helemaal overstuur. Want die stonden nog binnen de paddock. Ik mocht me nergens mee bemoeien. Na zonsopgang waren ze het zat en begonnen de acht paarden los te laten en als een gek langs de tenten waar wij sliepen, op te jagen. Ik durfde niet naar buiten… Totdat één van de paarden struikelde over een scheerlijn van mijn tent en het net nieuwe touw brak en de tent vervolgens voor een groot deel inzakte. Ik moest en zou weten of het paard in orde was…

Paard struikelt over scheerlijn

De vrijwilligers sliepen beide buiten, naast mijn tent, één ervan kreeg de order een paard vast te houden. Dit weigerde hij, zeggende dat hij alleen orders van mij zou aannemen… Hij mocht vertrekken aldus de partner en kreeg 20 minuten om zijn spullen te pakken. Natuurlijk kwam ik tussendoor om te vragen wat er aan de hand was. Ik had alles al gehoord. Nou die woorden waren precies de rode lap voor een opgewonden stier. Ik vertelde dat niemand zou vertrekken zonder mijn toestemming. Nou ik kon vervolgens natuurlijk ook meteen vertrekken. Hij werd zo kwaad dat hij, meer dan 100 kilo mij met een heel donker gezicht, stampend en wijde armen benaderde. Dit voorspelde niet veel goeds. Ik bleef staan waar ik stond, als ik nu zou tonen dat ik bang was had hij me waar hij me wilde hebben. Eén van zijn consorten sprong ertussen en probeerde hem te kalmeren. De vrijwilligers stonden klaar om er ook tussen te springen. Gelukkig sliep mijn zoon met geluidsdichte oordoppen in… Dit was mijn thuis, al bijna 9 maanden woonde ik er en leefde er met mijn zoon en vrijwilligers.

Nachtrit te paard

Uiteindelijk is het hem gelukt om de pick-up aan de praat te krijgen zonder autosleutels. Ook de tractor werd gestart en meegenomen. Wij zaten zonder vervoer, 8 km van de dichtstbijzijnde plaats. Het was weer midden in de nacht. Eén van de vrijwilligers kende een beetje Arabisch en we probeerden de politie te bellen. Het lukte niet om uit te leggen dat we ze nodig hadden. Om 3 uur in de nacht heb ik de vrijwilliger gevraagd om me te helpen één van de paarden, Sarah op te zadelen. Ik ging, alleen, het was aardedonker, een nieuwe maan, op pad, dwars door de woestijn op Sarah. We konden niets zien. Ik vertrouwde op Sarah, zij op mij. Voetje voor voetje gingen we richting het dorp Quwayra en kwamen daar aan bij zonsopgang. Het dorp kwam in beweging. Sarah schrok overal van. Ezels die uit de vuilnisbakken aten of balkten. Een ontlading van de spanning om in het pikkedonker door de woestijn te lopen. Ik bond haar vast bij het politie bureau. De wachten stonden raar te kijken en wilden me eerst niet binnenlaten. Daarvoor kwam ik altijd met de pick-up en was het nooit een probleem om binnen te komen voor een kop koffie, ondertussen alle zaken met verblijfsvergunningen te regelen van de vrijwilligers. Ik legde hen de situatie uit en vroeg om hulp, om naar het camp te komen waar ik wist dat de partner weer naartoe zou komen. Met de nodige boodschappen keerde ik terug in het camp. De partner was er al… De politie kwam niet. Om 10 uur weer gebeld, er werd verteld dat ik moest wachten want de enige auto die de woestijn in kon was op verkeerscontrole. Ok. Wij waren niet urgent.

Iets met big brother en spionnen

Rond het middaguur kwamen ze. De partner was helemaal opgedoft. In zijn witte dishdash en rood geblokte koffyyah zag hij er zeer indrukwekkend uit. (In de witte kaftan met rode doek voor mannen). Ik was erbij met de vrijwilliger die wat Arabisch sprak en had mijn voicerecorder stiekem in mijn tas aangezet. De politie vertelde me later dat ze weinig konden doen. Hoewel ik er voor gezorgd had dat deze auto er was gekomen en betaald, stond deze op naam van de partner omdat ik geen bezit op mijn naam mocht hebben als niet ingeschrevene van Jordanië. Veel later toen ik de voicerecorder aan de advocaat had gegeven met het gesprek, hoorde ik dat de partner heel veel vreselijke dingen over mij had verteld. Ik zou een hoer zijn en met iedereen slapen. Nou inderdaad dat heeft hij geprobeerd in scene te zetten door iemand naar me te sturen om me te verleiden wat hem niet is gelukt. Deze probeerde ook mijn telefoon te bekijken en stond altijd te luisteren als ik aan de telefoon was. Onder het mom dat hij geen Engels kende… Ook werd ik in de gaten gehouden. Er reden teveel auto’s langs in de avond precies op een afstand dat ze konden bespioneren wat er gebeurde. Bij Bedoeïenen is dit absoluut niet gebruikelijk om maar in de buurt te komen van een plaats waar vrouwen zijn of van Bedoeïenen die je niet kent. Maar ja, ik was een westerse vrouw…volgelvrij… Ik was ook eens met gasten buiten het camp aan het slapen toen ook een auto heel direct en angstaanjagend op ons af kwam rijden met volle lichten tot heel dichtbij, en doorreed. Geen Bedoeïenen, die zullen dit nooit doen. Big brother was watching us. Of ik hoorde (de rotsen kunnen geluid dragen) of voelde dat er mensen dichtbij ons waren. Dat kon, want net voorbij het camp was alles open voor anderen. Ik had niets te verbergen… maar was zeer beledigd door deze voorvallen, waarvan ik wist dat ze niet gebruikelijk zijn.

Sheikhh

Het besef groeide dat dit niet meer goed zou komen. Het was het camp (met de paarden en de honden, de prachtige plaats in de woestijn die we aan het opbouwen waren en waar ik alles in had geïnvesteerd) of mijn zoon en ik. Ik wilde naar de sheikhh om deze als mediator in te zetten, heel gebruikelijk bij bedoeïenen. Ik hield van de plaats. Dit was mijn droom, ook al werkte niets 100% door alle tegenwerking en sabotage van de partner. Dit was de reden van mijn emigratie.

Opties en keuze

Het zal je niet verbazen dat de sheikhh een bekende was van de partner. Ook was het de vader van de vrouw van Ahmad. Ik had Ahmad al tijden niet meer gezien en gehoord. Dat kon niet want hij had tenslotte mijn ogen geopend. De sheikhh kende wel een paar woorden Engels maar te weinig om mij te begrijpen. De jongen die naar mij toe was gestuurd trad nu op als vertaler en… bleek natuurlijk aan de zijde van de partner te staan. Het was achteraf een zeer komische vertoning. Een paar zeer hebberige mensen die meer van me wilden. En ik, alleen, vrouw in een mannenwereld. Er werden me drie oplossingen getoond. Nr. 1. Ik mocht blijven, alleen…dat zou me 50.000 dinar (rond de 60.000 euro in die tijd) extra kosten en ze zouden me maar een contract geven om 5 jaar te mogen blijven dan zou alles van de partner zijn… Nr. 2. Het zou van ons blijven maar ik zou me nergens mee bemoeien, de partner zou de baas van alles zijn, ik mocht alleen investeren en zorgen dat er gasten zouden komen, en ik moest uit het camp vertrekken… Nr. 3. Ik zou vertrekken, me nooit meer laten zien en zou van de partner 100.000 dinar ontvangen… En dat werd in het zand uitgetekend voor de Bedoeïenentent van de sheikkh… Ik moest de volgende dag beslissen. Ik wilde een onafhankelijke vertaler om mijn verhaal duidelijk te maken. Ik weet hoeveel er bewust verkeerd vertaald zou worden door een helper van de partner. De apotheker van het dorp nam de taak op zich. Ik kwam daar regelmatig en hij en zijn vrouw kenden me en waren hele vriendelijke mensen. Boven de apotheek werden we verwelkomd. Ik kon mijn hele verhaal doen. De sheikhh vertrok. De apotheker vertelde me dat hij een goede advocaat wist en adviseerde me daar naar toe te gaan, hier was veel meer aan de hand. Maar ondertussen liep het geschil ook al bij de sheikhh. De volgende dag kwamen we weer samen. Om mijn keuze bekend te maken. Ik koos wat zij niet konden voorzien. Ze wisten hoeveel ik van de plaats hield. En hoeveel ik bij de paarden was betrokken en van ze hield en hoeveel ik al had geïnvesteerd, al is dat maar voor een klein gedeelte gebruikt in het camp en grotendeels terecht gekomen in de zak van de partner. En ze wisten dat het camp de reden van mijn emigratie was. Nr. 3. Ik zou vertrekken… Het werd stil… heel erg stil… Ik kon niet anders. Maandelijks kon ik alles draaiende houden maar ik had geen reserve meer. De partner had beloofd dat alles gebouwd zo worden en bleef me dat voorhouden terwijl hij niets uitvoerde. Ik kon duidelijk niet op hem bouwen. En toen de kraan met geld mijnerzijds stopte was zijn interesse weg. Ik wist dat hij dit project niet alleen kon opbouwen, zelfs al zou hij alles investeren wat ik hem had gegeven. Zonder gasten begin je niets…

Volgende week het laatste deel.

Volg je me al op facebook?

Dit is nu onze website: www.jordan-desert-journeys.com