Dit blog, bestaande uit 3 delen… gaat over hebzucht, manipuleren, bluffen, en verlies. De eerste drie beschrijvingen horen niet bij mij, de laatste des te meer. Dus houd je vast.

Dit wordt een heel moeilijk blog. Nog steeds voel ik het verdriet. Maar bovenal de vechtlust die er in me zat om de paarden, de honden de plaats te beschermen. Ik wist dat als ik eenmaal weg zou gaan er niets meer van de hele plaats en de paarden terecht zou komen. Ik bleek gelijk te hebben.

Onderbuikgevoel

Naarmate de maanden verstreken kreeg ik steeds meer het gevoel dat er iets niet klopte in het verhaal. Ik was heel enthousiast, er was van alles beloofd dat nog gemaakt zou worden, aangeschaft zou worden, gebouwd zou worden. In orde gemaakt zou worden, maar…er gebeurde helemaal niets. De partner was ziek of hield zich ziek. Ik bleef hem opzoeken, hij wilde niet meer komen. Huilde, was in de war, wist het allemaal niet meer. En dan ineens stond hij weer voor mijn neus en was er niets aan de hand. Kwamen er gasten dan was hij erbij. Moest er gereden worden dan deed hij dat. Moest er iets geregeld worden in het camp dan was hij niet thuis en moest een ander het maar oplossen, ik dus. En…heel gemeen gedacht kreeg ik steeds meer het idee dat hij mij bespioneerde om te zien of er geïnvesteerd werd en er dus weer geld was. Kortom ik kon niet van hem op aan.

Advocaat

Steeds waren we bezig om naar de advocaat te gaan om alles te laten vastleggen. De ene keer was de advocaat er niet, De andere keer was het kantoor gesloten. Een volgende keer viel de partner flauw in de lift, meer als 100 kilo op de grond… Het begon steeds meer op een soap te lijken waarin ik meespeelde en waar er geen realiteit meer was. Maar dat was er wel.

Vrijwilligers

Vrijwilligers kwamen en gingen, en er kwamen weer nieuwe al naar gelang het aantal weken dat ze vrij hadden om in de woestijn te wooffen (www.wooff.org)  en te helpen. Zonder hen hadden mijn zoon en ik het nooit gered. We werden door de partner en zijn consorten enorm tegengewerkt en door de vrijwilligers enorm geholpen. Ons project was prachtig voor vrijwilligers. De meesten kwamen om te helpen met de paarden. Sommigen voor bouwwerkzaamheden of om te koken. Zo had iedereen zijn/haar eigen eigenschappen en karaktertrekken om het woestijnleven aangenamer te maken. En met meer handen gaat alles sneller. En kregen de paarden meer aandacht met groomen en met rijden.

Indeling Camp

Er waren 7 stallen die we ingericht hadden met alle spullen uit Nederland. Stal 1 was mijn en mijn zoon’s “kamer”. Daar had ik mijn persoonlijke spullen in staan en zelfs een kledingrek hangen. Stal 2 was de zadelkamer en alles voor de paarden. Stal 3 was de bibliotheek. Stal 4 de massage kamer. Stal 5 de Creatieve ruimte voor workshops. Stal 6 waren de spullen in opslag die we niet konden gebruiken zonder stroom en extra dozen en stal 7 was de ruimte waar het voer van de paarden stond opgeslagen. De paarden hadden de stallen niet nodig, ze stonden liever buiten onder of naast de overkapping voor schaduw.

We hadden mooie badkamers en toiletten. Het water werd verwarmd met een zonneboiler. Eigenlijk een luxe. Er was een keuken maar die was nog lang niet af. Geen water, geen echt dak, we hebben er bouwplastic op gelegd om in ieder geval een beetje droog te zitten. Mijn oude Nederlandse 4-pitter werd aangesloten op de gasfles. En zo konden we koken. We hadden een gootsteen en een vrijwilliger kreeg het voor elkaar om water aan te sluiten met een kraantje. Als afvoer een emmer… Toch nog beter dan niets. De keuken werd het hart van het camp. Daar gebeurde alles. Op de rots er voor was het heerlijk ontbijten. Vanaf de rots konden we de tenten voor de gasten en de paarden goed overzien. Gasten die langer bleven voelden zich al snel thuis in en voor de keuken. Bovendien had je goed uitzicht op de ingang, mochten er mensen langs komen. Tijdens regenachtige avonden zaten we daar graag. Vaak kwam een vriend langs, Ahmad. Met zijn mooie verhalen tot diep in de nacht. Soms kwam een andere vriend langs om op de oud (een soort mandoline) te spelen. Iedere avond zat mijn zoon op zijn gitaar. Veel vrijwilligers zongen of speelden de tabla, de drum. Bij mooi weer zaten we buiten rond het kampvuur. Met veel vrijwilligers zijn er veel verhalen te beluisteren en te vertellen.

Gasten

We hadden regelmatig gasten maar omdat er weinig gebeurde was het heel moeilijk om mijn moreel hoog te houden en te blijven doorgaan met werven. Ik bleef dat wel doen, moest dat ook van mezelf. Ik had besloten om te emigreren en zou er iets van maken. Alle gasten waren gelukkig heel tevreden over de aandacht die ze kregen, het eten, de bezigheden, de uitjes en vooral van de stilte van de plaats. Van de combinatie met de paarden, ook al waren sommige gasten daar bang van. Ze stonden achter een hek.

Nare belevenissen

Ondertussen werden we van alle kanten gedwarsboomd. Er kwam een broer van de zakenpartner. Hij kon rijden werd gezegd dus hij zou in de auto, ik in de tractor om zo samen bij de watercompagnie aan te komen. Ik was al bij de watercompagnie en ze waren er nog steeds niet… Bleek dat de auto al bij het camp helemaal in de prak was gereden… En mij werd om geld gevraagd…

Zelf had de partner de tractor met de volle watertank al eens compleet laten vastlopen vlak voor het camp… Dat heeft 3 dagen geduurd voordat de tractor en de tank los waren.

En dan hadden we nog de jongen die bij ons kwam werken. Heel erg jong, een soort ADHD type die niet stil kon zitten en altijd bezig was om kattenkwaad uit te halen. Soms bedoelde hij het ook wel goed. We gingen op een koude winterdag uit rijden met de paarden en kwamen bij zijn familie aan de andere kant van de snelweg terecht. Heel lief. Maar hij wilde het liefst op de antieke tractor overal naartoe. En als het hem even lukte ging hij ervandoor met de auto. Later kwam ik er wel achter waar hij zat (familie of het dorp) want het beetje hout dat hij meenam stond in geen verhouding tot de tijd dat hij weg was. En ik mocht niets zeggen want hij was getuurd door de partner…

Tractor en beerput

Het ergste wat gebeurde: dat deze jongen aan kwam rijden op de tractor met een volle tank. Ik vroeg hem om mij heen te rijden vanwege de plaats van de beerput. Ik sta op het cruciale punt waar hij omheen moet en toch komt hij vol gas via de andere kant… Ik kon schreeuwen en gebaren wat ik wilde, de tractor maakte zoveel lawaai dat je niets hoorde. Het lukte hem om met de tractor over de put heen te rijden, maar op het moment dat de tank volgde stortte alles in. Geen kant meer op te bewegen. Hij ging bellen naar een oom. Ik belde naar mijn vriend Ahmad. Binnen een half uur stonden er 20 mensen omheen. Die niets konden doen. Dit was toch wel een echte ramp. De voorkant van de tractor stak in de lucht, net als de achterkant van de tank. We konden niet loskoppelen want daar stond alle spanning op. De jongen draaide de kraan van de tank open. Ik draaide de tank weer dicht, nog bozer omdat het geen oplossing was. En je gaat niet een hele tank schoon water laten wegspoelen in de woestijn.

Oplossing

Mijn zoon stond al een tijdje alles te bestuderen, wat de anderen ook probeerden, niets werkte, alles bleef op dezelfde plaats, en ze waren bezig met hele zware ijzeren kabels. In het midden was er het gat van de beerput, waar de achterkant van de tractor in hing en de voorkant van de tank. In evenwicht gehouden door de verbinding tussen beide. Mijn zoon is een rekenwonder en kan veel dingen juist inschatten, ik een beetje minder maar kon hem wel volgen met zijn uitleg. We hadden 2 auto’s nodig. Eén voor de tractor en één schuin voor en naast de tank. Oja, de tractor startte nooit zonder gebruik te maken van de startkabels op de accu van een auto…

Aldus het plan uitgelegd, heel moeilijk als je nog niet voldoende Arabisch spreekt. Er met heel veel nadruk bij gezegd dat iedereen die hielp alleen naar mijn zoon zou luisteren. Er stonden te veel stuurlui aan wal. Mijn vriend Ahmad voor de tractor met zijn auto gekoppeld aan de tractor. De tractor gestart. De auto zou de tractor zover moeten helpen trekken dat de achterwielen grip zouden krijgen op de rand. De jongen, ja hij die dit veroorzaakt had, op de tractor. Want gas geven kon hij wel. En ik ging in de sterkste auto naast de tractor, schuin voor de tank met de moeilijkste taak. Om op hetzelfde moment dat de tractor in beweging zou komen gas te geven om de tank met zijwaartse beweging te helpen horizontaal te trekken totdat de enige 2 wielen die in het midden onder de tank zaten ook de kant zouden raken om vervolgens de tank uit de put te trekken. Het was een hachelijke onderneming waar alles afhing van op het juiste moment gas geven en uit de buurt van de tractor en de tank te blijven… Het gevaar was dat mogelijk de tank zou gaan kantelen. Of dat iets zou breken of een stalen ketting zou losschieten. Je kunt je de opluchting bij iedereen voorstellen, inmiddels was het aardedonker, toen alles weer op z’n wielen stond. Het was niet fijn werken boven de stank. Tijd voor een feestje…

Volgende week: de partner komt terug in het camp.

Wil je meer weten over paardrijden in Jordanië en wat ik nu doe? Je kunt ons ook volgen op facebook.

Tot volgende week.