Nou ja eigenlijk ben je nooit alleen.  Bedoeïenen trekken graag de woestijn in en hoewel je ze misschien niet ziet zijn ze er wel. Met hun kuddes met schapen, geiten, kamelen. Met vrienden aan het jagen of gewoon de woestijn intrekken, misschien wel kattenkwaad () uithalen. Op de meest vreemde en eenzame plaatsen kom je altijd wel Bedoeïenen tegen.

Als paardenmeisje kom je dan uit Nederland om je geluk in Jordanië te gaan beproeven. Ruim een jaar was ik al bezig met een zakenpartner om op een stukje woestijn een camp te bouwen met paarden. Bij een camp moet je niet direct denken aan een camping zoals wij dat kennen. Het is allemaal wat luxer. En je bent in de woestijn. De paarden waren al aangekocht en stonden er al. Helaas waren er voor mijn komst wel wat dingen misgegaan. Eigenlijk heel veel dingen. De paarden waren aardig verwaarloosd om het maar netjes uit te drukken. De jongens die op ze pasten liepen soms weg omdat ze bang waren om alleen in de woestijn te zijn… Daar kwam de zakenpartner dan pas later achter. In ieder geval stonden er bij mijn aankomst zeven verwilderde paarden te wachten. Schuw, bijna niet te benaderen. Duidelijk al heel lang niet op gereden, vuil met geklitte manen en staarten.

Er was werk aan de winkel. Het waren niet alleen de paarden. Er was me beloofd dat het camp af zou zijn als ik definitief zou komen wonen in Jordanië. De datum stond al heel lang vast: 11 september 2009. Ik kon wel huilen toen ik aankwam. Alles zag er nog zo uit als toen ik het in juli had achtergelaten. Er was niets gebeurd… Hoe kon dit? Er zouden al heel snel gasten komen… Samen met mijn oudste  zoon die een jaar in Engeland had gestudeerd en geen verdere plannen had zijn we naar Jordanië getrokken om er te wonen en iets moois in de woestijn op te zetten.  Nou, er was dus nog wel wat te doen en er klopte heel erg veel niet meer. Ook bleek dat er niets was gedaan met de investering die ik had gedaan, of juist wel? En de container met onze spullen was onderweg vanuit Nederland. Het hart zonk me even in de schoenen. Maar dit was mijn keuze. Ik had Nederland en alles achtergelaten om in Jordanië verder te gaan en iets op te bouwen. Soms zit het mee en soms zit het wel eens tegen.

Al heel snel kwam de eerste vrijwilliger uit Engeland. Hij zou voor 3 maanden bij ons blijven. Mijn zoon en hij konden het samen heel goed vinden en wisten samen van aanpakken. Eerst de paarden. Eten kopen, geen hapklare brokken hier. Zelf een mix maken uit barseem, gedroogd gras dat nog groen is. Sha’ier, en soort haver. Tibn, overblijfsel van de aren van de tarwe. Ngala, een soort boekweitmeel, een beetje geven als het erg koud is in de winter. En dhurra, mais, ook in beperkte mate als bijvoeding en als het verkrijgbaar was. Ook zoiets, heel vaak was het voer op als je bij de winkel kwam dus je moest heel goed op de voorraad letten en op tijd navragen bij de winkel. Later kregen we verschillende adressen voor het voer. Het barseem kwam uit een oase, waar een boerderij was die het gras verbouwde, zo’n 50 km verderop. De pick-up werd volgeladen. Er pasten precies 12 balen in en moesten dan goed aangesjord worden met paktouw. De laatste 8 km door de woestijn verloren we regelmatig een baal. Heel groot was onze verbazing als Ahmad dan na een tijdje aankwam met het verloren baal in zijn auto. Hij paste echt op ons.

Water was niet aanwezig. Wel een antieke tractor en een tank. De plaats van de watercompagnie was 10 km verder weg, dus iedere 2-3 dagen met de tractor dwars door de woestijn om water te halen voor mensen en paarden. In eerste instantie was de partner er om de tractor met tank te rijden. Mijns inziens was hij altijd een zeer bekwame chauffeur geweest en zeker in de woestijn.  Mijn verbazing was dus vrij terecht toen hij het presteerde om de tractor vast te laten lopen in de woestijn. Niet ver van de plaats waar we woonden. Het heeft dagen geduurd voordat de tractor met tank los kwamen uit het losse zand. Een vrachtwagen chauffeur heeft ons daarbij geholpen met 2 krikken en veel stenen. Het water werd door ons overgepompt in een plastic tank om naar het camp te vervoeren. De pick-up kan maar een beperkte voorraad water rijden dus er waren heel wat ritjes nodig. De partner verdween natuurlijk van het toneel. Ik kreeg een ietwat nare smaak in mijn mond. Dit leek op sabotage maar ik kon het nauwelijks geloven. Het was nog in de eerste dagen na mijn definitieve aankomst in Jordanië. Ik liet me niet uit het veld slaan. Met man en macht is de tractor uiteindelijk losgekomen. De tank, inmiddels leeg, werd er weer aangekoppeld en de combinatie kwam eindelijk weer thuis. Om meteen weer naar de watercompagnie uit te rijden want het water was inmiddels op.  De vrijwilliger bleek een hele goede en rustige chauffeur te zijn. Ook mijn zoon leerde snel de zeer gedateerde tractor te bespelen en te berijden. En ik moest er ook aan geloven. We waren gedrieën goed op elkaar ingespeeld.

Er was een generator om het camp van elektriciteit te voorzien. Iets in mij  zei dat we deze niet moesten gebruiken. Ik had het gevaarte wel in werking gezien voordat ik er woonde. Maar de vrachtwagenchauffeur annex klusjesman was er te vaak mee bezig. Later kreeg ik van de man die bij de water compagnie werkte te horen dat ik de generator beter niet kon gebruiken. Er bleek dus uiteindelijk dat deze levensgevaarlijk onklaar was gemaakt voor gebruik. Gered door mijn 7^de zintuig? We hadden nog wel een kleine generator. Maar ook deze werd nauwelijks door ons gebruikt.

Inmiddels kwamen er meer vrijwilligers. Die waren een geschenk uit de hemel. We waren zo ontzettend hard bezig met de basics om te kunnen overleven dat we verder nergens aan toe kwamen. Er was dus geen stroom, geen internet. Daarvoor ging ik iedere 2-3 dagen naar Aqaba, rond de 50 km van onze woonplaats in de woestijn. Deed meteen boodschappen en regelde van alles. Ook bezocht ik regelmatig de partner die in Aqaba woonde en ziek (mentaal) bleek te zijn of dit als een spelletje voor mij opvoerde.  Hij had nog wel geregeld dat degene (Ahmad) die bij de watercompagnie werkte af en toe zou langskomen op onze plaats in de woestijn om ons te kunnen helpen. En wat misschien wel belangrijker was om te kunnen spioneren voor de partner wat wij allemaal uitspookten.

Het liep anders. Ahmad kwam bijna dagelijks en werd een vertrouwenspersoon. Hij sprak geen Engels en wij geen Arabisch. Maar hij wilde Engels leren en met ons praten. Hij had ooit wel Engels op school gehad en had hele verhalen. Die wij nauwelijks begrepen. Maar met wat goede wil kwamen we heel ver. Steeds weer een samenvatting maken van wat hij vertelde en dat herhalen. Ahmad bleek een genius te zijn. Na 2 maanden sprak en verstond hij voldoende Engels om zelfs met wildvreemden te kunnen converseren.

De eerste gasten kwamen. Met hele slimme decoratie technieken leek het wel wat. Ik gaf iedereen een uitgebreide rondleiding en vertelde vol enthousiasme hoe het zou worden. De gasten hadden op zich een comfortabel verblijf, op echte bedden, met nieuwe lakens en dekens in een eigen tent. De badkamer unit was klaar. Er waren werkende toiletten en douches met warm water. Maar er was geen keuken…alleen een kamertje naast de badkamer met niets.  Koken deden we op gasflessen op een oud Nederlands gasstel. Afwassen met teiltjes water uit de badkamer. Behelpen. Toch vonden de gasten het zo ontzettend gezellig dat ze zelfs in de ‘keuken’ kwamen om daar met ons te eten. De tegenstelling had niet groter kunnen zijn. Alles heel primitief, terwijl we de lekkerste maaltijden presenteerden op hele mooie schalen. We zaten vaak op de grond op matrassen. Af en toe kwam de vrachtwagen chauffeur de oud (een soort mandoline) spelen en zingen. Mijn zoon op de gitaar, er was een tabla (drum) en de meeste vrijwilligers konden fantastisch zingen.  Gasten, vrijwilligers, Ahmad en mijn zoon en ik. We maakten er wat van.

Kelly kwam uit Engeland. Ondertussen hadden mijn zoon en ik al veel met de paarden kunnen bereiken. Ze zagen er weer goed uit. Mooi glanzend en gezond. Er was eten in overvloed en altijd water. De paarden stonden los in een soort paddock met schaduw tegen de felle zon al vonden ze het ook prima om in de hete zon te staan.

Voor mij is het altijd belangrijk geweest om de kudde zo natuurlijk mogelijk te houden. Jong en oud samen. Merrie’s en hengsten samen. Soms ook de merrie’s samen en de hengsten samen. Het ging prima. We begonnen de paarden te berijden. Mijn zoon had nog nooit op een paard gezeten maar hij bleek een natuurtalent. Het viel me al steeds op als hij aan het werk was met de paddock schoonmaken en de paarden borstelen en voer geven. Hij was echt hun maatje. Mooi om te zien hoe de paarden hem accepteerden als hun ‘leider’.

Zeven paarden kun je niet dagelijks rijden als je ook nog veel andere dingen hebt en te weinig mensen. Dus bonden we 2 paarden, wel de juiste, met een touw aan de jeep en de rest volgde. Zo reden we een poos al galopperend door de woestijn. Op flinke afstand van het camp werden ook de twee vastgebonden paarden losgemaakt. Iedere keer was het weer een geweldig tafereel hoe ze dan huiswaarts galoppeerden. Voor ons een goede observatie hoe de individuele paarden zich in de kudde gedroegen. Wie was de leider, wie bleef achter, wie probeerde de leider in te halen.

Kelly heeft ritme gebracht in de paardenverzorging. Ze heeft mijn zoon nog beter leren rijden. Samen maakten ze lange tochten. Er werden voerschema’s gemaakt en borstelschema’s voor toekomstige vrijwilligers en de paarden werden gewassen. Ze zagen er al goed uit maar nu kon je ze door een ringetje halen.

Het was noodzakelijk dat er een gezondheidscertificaat afgegeven zou worden door de dierenarts. Ook in Jordanië zijn er regels. Ik had inmiddels een hele goede band met de dierenarts opgebouwd en sprak een dag met hem af om hem op te halen. Alle paarden werden afzonderlijk door hem onderzocht en we kregen van hem een groot compliment dat ze er zo geweldig uitzagen en helemaal gezond waren, en dat midden in de woestijn. Het gezondheidscertificaat was welverdiend.

Eindelijk iets heel moois bereikt op een fantastische plaats waar het zonnetje ongenadig scheen maar waar ook een ongewilde schaduw op rustte.

Binnenkort stellen we dan eindelijk de prachtige kudde paarden aan je voor.

Ondertussen kun je hier alvast zien wat ik nu doe in Jordanië.

Excuses, de meeste foto’s uit deze tijd zijn moedwillig verdwenen.

Postzegel foto’s van Hélène en Laurent uit Frankrijk