Hoeveel mensen er wel niet vragen hoe ik nu uitgerekend in Jordanië verzeild ben geraakt, veel. De eerste keer dat ik hier kwam, in 2003 reed ik niet eens meer paard. Ik was op zakenreis. Nu kan ik zeggen dat het mijn passie en liefde zijn die me onweerstaanbaar naar Jordanië hebben getrokken.

Tweede vraag, ben je naar Jordanië gegaan voor de liefde? Nee. Ik ben hier gekomen en gebleven vanwege mijn liefde voor de woestijn en mijn passie voor paarden.

Paarden vormen een rode draad in mijn leven. Mijn ouders verbleven iedere vakantie op de camping in Petten. En daarnaast stond De manege… Kleine kinderen konden een pony huren om een rondje van een uur mee te lopen. Wat een feest en wat zal ik gezeurd hebben om weer te mogen. Eenmaal 12 jaar mocht ik eindelijk overstappen op een ‘groot’ paard. Voor een strandrit. Ik had geen ervaring behalve op de pony en het was meer een kwestie van jezelf goed vasthouden, blijven zitten en meegaan met de groep. Dit was hèt natuurlijk helemaal. Iedere vakantie een 10-ritten kaart om door de duinen en langs het strand te rijden. Jippie. Daar moest ik dan ook het hele jaar op teren. Verder kon je mij natuurlijk bijna dagelijks daar op stal vinden om de paarden te verzorgen, mijn tweede thuis in de schoolvakanties.

Pas nadat ik betaald werk had ben ik lessen gaan nemen op een manege alias kleine boerderij in het noorden van Friesland. Iedere keer was het weer heel spannend om keihard galopperend tussen de vele steunpalen van het dak te manoeuvreren. Het benauwde me ook om in zo’n kleine ruimte te zijn, nog niet eens een kwart van een normale rijbak. Maar beter dit, dan niets.

Ik koos ervoor om mijn geluk in de buurt van Amsterdam te gaan zoeken, want daar was werk voor mij. Het eerste wat ik wilde na de verhuizing was een manege zoeken waar ik kon gaan lessen. Naast het Amsterdamse Bos, buitenritten en binnen lessen. Ik leerde daar iemand kennen wat later mijn man zou worden. En hij had een eigen paard, daar kwam ik pas veel later achter. En ik mocht er niet op rijden…

Oleto zou politiepaard worden maar werd afgekeurd en als 3-jarige Gelderse ruin aangekocht. Het was een onmogelijk paard. Een draak op stal met een Pandora-doos vol trucjes als iemand op hem reed… Niemand wilde hem verzorgen dus voelde ik me geroepen. We raakten langzaam aan elkaar gewend en hij liet het verzorgen schoorvoetend toe. Hij kon echt met vier benen in de rondte slaan en zich pardoes met zijn achterwerk naar je toe keren. We werden uiteindelijk iets dat op maatjes lijkt. Maar ik mocht niet op hem rijden…

Voor rugproblemen nam ik privélessen om zo mijn rug soepeler te krijgen. Het werkte. Hoe groot was mijn verbazing dat ik in de bak mocht wachten en Oleto opgetuigd binnen werd geleid. Yes, eindelijk, ik mocht. Natuurlijk haalde hij ook bij mij zijn volledig assortiment aan trucjes uit de kast. Maar ik leerde, en op een dag nam ik hem alleen mee naar buiten, het bos in. Ik had van alles verwacht maar niet dat we een heerlijke relaxte rit zouden maken. Wij konden het samen eigenlijk erg goed vinden en wat ben ik nu blij dat ik een best moeilijk paard heb leren berijden.

Tijdens mijn zwangerschappen kreeg ik weer veel last van mijn rug en dat ging ook daarna niet meer over. Er zat niets anders op dan te stoppen met paardrijden…

Eenmaal in Jordanië kwam ik weer veel in contact met paarden. In Aqaba waar ze vóór de koets gebruikt werden. Ze stonden op een landje bij de grote hotels. Water werd afgetapt van de leidingen voor de irrigatie van de palmbomen. Eten wat de pot schaft. Van tomaten tot rijst tot soms wat gerst, overgebleven groenten van de groenteboer en wat laten grazen onder de brug waar het in de winter en het voorjaar redelijk groen is. Een vrij karig dieet wat er in resulteerde dat veel paarden de vuilcontainers afstruinen als ze het voor elkaar kregen om zich los te worstelen.

In een soort sloppenwijk van Aqaba, kleine stenen huisjes met zinken daken en daarbij allerlei bouwsels uit afvalmateriaal kwam je ook paarden tegen. Soms bij/in huis gehouden soms op een landje apart samen met geiten, schapen, kippen in een krakkemikkig bijeengehouden omheining.

Eens werd me een paard aangeboden om te kopen. We hadden het paard gered, hij was meer dood dan levend. Hij stond met ijzeren boeien om de voorbenen, zonder water en was helemaal uitgemergeld. Met het verhaal erbij dat dit door de regering was gedaan. Ik verstond toen nog geen Arabisch dus ze konden me van alles wijs maken. In ieder geval lukte het wel om de drie paarden die er stonden vrij te krijgen, later dacht ik dat het misschien kwam omdat zij hadden verteld dat ik foto’s ging nemen en deze in het buitenland zou gaan publiceren (er was gevraagd mijn camera mee te nemen).

Een tijdje later mocht ik dus, wat toen het slechtste paard was, kopen en moest daar uiteraard de hoofdprijs voor betalen… Hij zag er gelukkig veel beter uit, maar ik heb er van afgezien. Ik woonde ook nog niet in Jordanië en het was pure afzetterij.

Om de paar maanden was ik in Jordanië te vinden en na 14 jaar niet te hebben gereden wilde ik het zooo graag weer proberen. Ik sprak een privéreis af, in de woestijn, omdat ik meer dan een uurtje wilde proberen. En omdat ik niet met een groep mee zou kunnen want ik had geen idee hoe het zou gaan. Dus…3 dagen door de woestijn met een mede-ruiter en een jeep.

De eerste dag heb ik alleen maar gestapt. Ik had een rustig paard gevraagd en dat was hij zeker. Zijn naam: Bandar, hij moest zelfs flink aangespoord worden om in beweging te komen.

De tweede dag kreeg ik meer zelfvertrouwen, geen pijn behalve wat stijf. De jeep en de andere ruiter waren al ver weg en er lag een grote zachte zandvlakte tussen ons. Ineens bedacht ik, als ik nu niet iets ga doen wordt het ook nooit meer wat. Stappen op een paard is leuk maar hij kan zoveel meer. Dus zette ik hem heel voorzichtig in draf. Dat zat niet zo comfortabel, maar ik wilde nu doorzetten dus zette ik hem in galop.

Wat er toen gebeurde is bijna niet te omschrijven. Veertien jaar niet gereden omdat het echt niet kon en dan ineens voel je weer hoe fantastisch het is om op een galopperend paard te zitten, de vrijheid tegemoet. Ik kon alleen maar blij zijn, lachend en huilend galoppeerden we samen naar de anderen.

Na deze paardenreis ging ik vaker rijden, op allerlei paarden van de bedoeïenen. Ze hebben allemaal Arabisch bloed door hun aderen stromen, het ene paard meer als het andere. Zo kwam ik ook in aanraking met hele temperamentvolle paarden. Het terrein waar ik kon rijden in Aqaba was een landje waar ook veel rommel werd neergegooid dus het was manoeuvreren tussen gebroken glas, stukken prikkeldraad, ijzeren stangen, betonblokken en ander puin en groot afval. Levensgevaarlijk. Wel viel op hoe rustig en gecontroleerd zelfs hele vurige paarden waren als ik ze bereed, in tegenstelling tot de Bedoeïenen die op het paard sprongen om direct als een gek rond gaan racen. Als ze daarna wilden stappen bleven de paarden dansen, klaar om er weer vandoor te sprinten. Heel spectaculair…

Ik vind het heel belangrijk om welk paard je ook rijdt, je eerst de tijd moet nemen om aan elkaar te wennen en elkaar te begrijpen voordat je iets gaat vragen. Een groot verschil van mening met de Bedoeïenen. Zo hadden we wel meer niet met elkaar overeenstemmende ideeën over paarden.

Volgende keer gaan we naar de woestijn waar ik negen maanden in een tent heb gewoond met 7 paarden.

Wil je alvast weten wat ik nu in Jordanië doe? Dat zie je hier.