Echte vriendinnen zijn een zegen. En gezegend ben ik zeker met een beste buddy die niet alleen een hele toffe vrouw en vriendin is maar ook nog eens net zo paardengek als ikzelf. Ze staat altijd voor mij en de kids klaar. Vandaag werd ik blij verrast met een heel tof cadeautje. Een stethoscoop! Een tijd geleden heb ik eindelijk de paarden thermometer aangeschaft die ik eigenlijk al jaren nodig had. Met z’n tweeën hebben we die uitgebreid bewonderd en getest op onze arme paarden. Ik zei toen: ” Nu alleen nog een stethoscoop en dan kunnen we pas echt doktertje spelen!”
Vandaag zorgde ze ervoor dat we de eerste hulp kit echt compleet hebben en dat waardeer ik heel erg. Het hebben van een stethoscoop en weten er mee om te gaan kan in Cairo een paardenleven redden. Het klinkt altijd grappig wanneer ik andere paardenmeisjes uitleg dat we bijna zelf doktertje moeten spelen hier in de woestijn, maar eigenlijk is het niet om te lachen. Als je zelf niet enige interesse hebt in het medische dossier van je paard dan wordt het heel moeilijk om überhaupt je paarden in leven te houden. Zelfs met de fantastische artsen die ons ondersteunen.
Koliek, oververhitting en uitdroging komen hier veel vaker voor dan in Nederland en de eerste symptomen zijn soms moeilijk uit elkaar te houden. Ook wij houden er niet van om bij elke steun of kreun de dokter te moeten bellen. Grooms lopen nogal snel over je heen en lijken overal een oplossing voor te hebben. Ze zijn vaak ook handig in het zetten van injecties en willen je paard nog wel eens wat spuiten zonder dat je daar toestemming voor geeft of zelfs vanaf weet. Zelf kennis opdoen en het verdiepen in paardengezondheid is daarom in mijn ogen een must. Het hebben van een thermometer is cruciaal, koorts is een enorm belangrijk symptoom. Ik zeg altijd dat grooms me moeten bellen en dan kom ik zelf meten want als ik hen laat meten willen ze vaak al iets tegen de koorts geven. Dat levert vaak grote frustratie op als er dan toch een arts moet komen want die kan dan slecht bepalen wat er gaande is omdat de koorts een belangrijke indicator is van hoe groot een probleem werkelijk is. Je kan begrijpen hoe ik in de wolken ben met zo’n mooie paarden thermometer.
De stethoscoop komt wel echt op nummer twee. Na gecheckt te hebben hoe het zit met paardlief zijn of haar temperatuur is het tijd om de vitals te checken. Hartslag en ademhaling. En dan de darmen. In het Arabisch heet koliek marras, dat eigenlijk gewoon buikpijn betekent. Wanneer het om mensen gaat dan slaat de term ook op maagpijn en eigenlijk alles dat er in de omgeving van je buik mis kan gaan tot aan menstruatiepijnen. Daardoor weten sommige grooms niet dat koliek vaak in de darmen misgaat. Niet altijd natuurlijk, er zijn zoveel vormen van koliek. Maar in Egypte is het toch vaak in de darmen. Zandkoliek en gaskoliek zijn de meest voorkomende volgens onze artsen. Het is dus belangrijk te begrijpen wat je moet horen als je luistert naar paardlief zijn darmpjes.
Nu hebben wij geweldig fijne artsen die heel geduldig mij meerdere keren hebben uitgenodigd om te komen oefenen op hun bloeddonoren bij de kliniek. Ze hadden al snel in de gaten dat ik de mysterieuze dood van een aantal paarden niet goed accepteerde en mezelf enorm begon te verdiepen in allerlei medische aspecten van paarden. Zo begon ik cursussen over voeding, vroeg de oren van de Nederlandse hoefsmid via email en kwam dus leren infuus aanleggen en bloedprikken bij de artsen hier. Ook het leegpompen van de maag is iets dat ze me nog graag willen leren maar ik vind het heel eng. Immers, als je dat slangetje in de verkeerde pijp steekt verdrink je je eigen paard. Alle artsen vonden dat ik moest leren de stethoscoop te gebruiken want als ik zou weten wat er in de darmen gebeurd dan zou ik zelf kunnen onderscheiden of ik met koliek of met iets anders te maken heb en zo beter kan beslissen of de arts met spoed moet komen of niet. Want met een handvol goede artsen op een grove zeshonderd goed onderhouden fokkerijen (om nog maar te zwijgen van alle zielige werkpaarden) hebben ze het heel erg druk. En ik heb ze wel eens laten komen voor koliek en tegen de tijd dat ze er waren had ik zelf het infuus er al in gehesen en voelde paard zich al een heeeeel stuk beter.
Artsen hier gaan ook bepaalde problemen logischerwijs uit de weg. Wanneer ze medicatie voorschrijven die in het bloed gespoten moet, komen ze dat echt niet elke dag doen. Dat doen grooms en als je dat niet wil dan zal je het zelf moeten doen. We vaccineren ook gewoon zelf. Het bekende ” mijn paard heeft nu een bult want die arts zette die vaccinatie op zijn borst” gaan artsen hier professioneel uit de weg. Je koopt zelf de vaccinatie en leest op het papiertje of doosje hoe en waar het moet en hop spuiten maar. Ik heb op stal dozen met verschillende infuusvloeistoffen voor de verschillende problemen, canules en infuusnaalden voor veulens en volwassen paarden, druppelaars in verschillende groottes, steriele injectienaalden en spuitjes in allerlei soorten en maten, handschoenen, steriele watjes en betadine maar ook soda voor als paarden ingeslapen moeten worden. Verder hebben we nog een doos met allerlei verband en gaasjes, een aantal vetwraps ( de rest ligt thuis ongeveer onder m’n kussen want we kunnen dat hier niet krijgen), suiker mix voor hoefzweren en natuurlijk de thermometer. Je snapt nu waarom ik in de wolken ben met zo een mooie stethoscoop. Nu kunnen we pas echt doktertje spelen.
