Misschien wisten jullie het al wel. Sinds kort mag ik exclusieve blogs schrijven voor Bokt. Heel erg leuk! Ik vat het een beetje op als een plicht aan de paardenwereld. Zodat Nederlandse paardenmeisjes hun eigen paardenwereld gaan waarderen wanneer ze lezen over de constante strijd die we hier voeren om onze paarden ook een Bokt-waardig bestaan te gunnen. Maar ook om aan het licht te brengen hoeveel leed er eigenlijk over de grenzen is. Maar al bij de tweede blog gaat het een soort van mis. Ik reageer op vragen die naar aanleiding van het eerste stuk gesteld werden en mensen accepteren nu het antwoord niet.

Mijn eerste gevoel erbij is kwaadheid. Het was een vrijwel onmogelijke taak om uit te leggen waarom werkpaarden in Egypte vaak een slecht leven lijden. Er zijn zoveel oorzaken die niets met paarden te maken hebben maar veel dieper in het land, de politiek, de cultuur en de samenleving geworteld zijn. Ik heb dagenlang gewerkt om een beknopt stuk te schrijven dat zowel een uiteenzetting als een beetje van mijn eigen ervaring zou zijn. Immers een blog is geheel persoonlijk en gaat vaak om de mening of ervaring van de schrijver. Ik had zo mijn best gedaan om wel mijn ervaringen erin te zetten maar mijn mening achterwege te laten. Die is niet belangrijk wanneer je een “waarom” vraag probeert te beantwoorden. Het was echt een veel te lang stuk geworden dat ik zelf niet meer kon inkorten zonder gevaar op onvolledigheid in mijn ogen. De redactie heeft er peentjes over gezweet om het fatsoenlijk voor me te editen en samen konden we toch nog een sterk en informatief stuk plaatsen.  En toen kwamen de nare reacties.

Maar mijn kwaadheid is ongegrond. Ik kan de lezers niets kwalijk nemen. Ze hebben nog geen kennis gemaakt met de baksteen. Baksteen? Mensen die hier wel eens geweest zijn of wonen snappen wat ik bedoel.  De Egyptische paardenwereld komt aan als een baksteen in je gezicht. Lange tijd heb ik het ook niet kunnen accepteren en huilde ik en mijn hart bij het zien van welke ezel of paard dan ook. Onbegrip, onmacht en kwaadheid zijn de enige emoties die er dan in je opkomen. Hoe kunnen mensen dit doen? Hulp organisaties spelen daarop in. Westerse paardenliefhebbers steunen ze bij bosjes.

Maar als je hier gaat wonen dan moet het acceptatie proces op gang komen of je dat nu wilt of niet. Heel langzaam begin je inzicht te krijgen in de verschillende soorten paardeneigenaren. Welke wel en niet opzettelijk mishandelen of verwaarlozen. Onbegrip wordt langzaam vervangen door begrip naarmate je meer kennis en inzicht krijgt in Egypte als land en als samenleving. Onmacht verdwijnt wanneer je zelf gaat helpen bij organisaties of zelfs privé een paard red. En tot slot verdwijnt de kwaadheid. We moeten accepteren dat we niet in ons eentje een hele gemeenschap  van idioten kunnen recht breien. De kwaadheid komt af en toe boven wanneer we dan betrokken zijn bij vervelende situaties omtrent paarden.

Maar alle facebook fans aan de andere kant van de zee ervaren wel een kleine baksteen wanneer ze naar al die fotos van de zielepiet-paarden kijken, maar ze kunnen niet relativeren of werkelijk beseffen wat er loos is. Na mijn stuk op Bokt worden ze ongewild toch het acceptatieproces in geduwd en dat vinden ze erg moeilijk. Begrijpelijk. Ik deed er jaren over en heb al heel wat gezien hier en nog altijd gebeuren er dingen waarvan mijn kaak tot mn schoenen valt. In alle eerlijkheid heb ik nog steeds wel eens tranen om zielepieten op straat.

Omdat ik zo diep in de paardenwereld hier zit maak ik er ondertussen deel van uit. Ik vergeet soms dat er veel dingen zijn die hier zo anders zijn dan in Nederland. Wanneer ik bezoek krijg merk ik hoeveel ik al geaccepteerd heb. Pas geleden werd ik vereerd met bezoek van een Bokker naar aanleiding van de eerste blog. Ze vroeg een heel relevante vraag nadat ik nonchalant opmerkte dat mijn ruin speciaal is. “Maar als ze niets ruinen, wat doen ze dan als een hengst ineens op een merrie springt ?”  Ik wist niet eens een goed antwoord omdat ik daar nooit over nadenk.  ” Dat noemen ze een klein ongelukje, kan gebeuren,…gebeurt trouwens wel vaak nu ik erover nadenk. ” zei ik maar. Haar ogen werden groot van verbazing. Vrijwel meteen schaamde ik mij voor mijn onvermogen me in te leven in hoe zij de Egyptische paardenwereld ervoer.  Ik heb na lange tijd eindelijk volledig geaccepteerd dat in Egypte de ruinen op twee handen te tellen zijn en als je een ruin wil hebben, je zelf de dokter met de schaar moet laten komen. Meneer Shay is zelfs de allereerste hengst in Egypte die staand geruind is, omdat ik met mijn toen nog heel Nederlandse, koppige mentaliteit erop stond. En godzijdank was er een arts die dat een keer in Ierland op cursus had geleerd en het wel voor Shay wilde doen.

 Mijn geweldige stalruiter, ook Nederlandse,  woont hier nog niet zo lang en verbaast zich nog vaak over hoe wij dingen zien of doen. Wanneer ze aan het warm stappen is terwijl ik nog even mijn zonnebril en thee pak bekijkt ze altijd de andere ruiters van top tot hoef. Als ik dan de bak in kom stelt ze me altijd een vraag over de combinaties in de andere baan. ” Die slofteugel is toch niet goed voor een paard? ” Gebeurd dat in Nederland ook zo?”  Daar moet ik over nadenken. Voor mij is Nederland soms ver van mijn bed. Ik ben toch al wel zo lang weg dat ik sommige dingen niet meer weet en geen inzicht meer heb in bepaalde dingen.  Als je er dan over nadenkt is het logisch dat niet iedereen makkelijk kan beseffen waarover ik eigenlijk blog. Het is een ver van je bed show. En dan kan je makkelijk oordelen, je hoeft er immers niet werkelijk een mening over te hebben omdat je nooit ter verantwoording geroepen wordt.

 Ik hoop dat lezers zich meer open zullen stellen voor de blogs want er komen nog zoveel leuke maar ook minder leuke onderwerpen aanbod. Je hoeft dingen niet te accepteren maar meteen veroordelen is kort door de bocht. Zeker met dit soort onderwerpen die heel gevoelig en erg veelomvattend zijn. Mensen, zowel Egyptenaren als Nederlanders, vragen me vaak: ” Waar is het leuker? In Egypte of in Nederland?” Ik antwoord altijd: ” Het is geen kwestie van leuker of minder leuk, voordelen of nadelen,  het is gewoon anders”.