Social media heeft zo z’n charmes. Meestal gebruiken we facebook en instagram om elkaar te bespioneren, maar als je emigreert kan het heel handig zijn om proberen aansluiting te vinden. Uiteraard ben ik lid geworden van alle groepjes paardenmensen in Cairo. Aanvankelijk leek het heel leuk om zo nieuwe contacten op te doen en hopelijk vriendschappen te ontwikkelen. Maar na een tijdje levert het lezen van de posts op die pagina’s veel frustratie op. Het overgrote deel van de paardeneigenaren in Egypte houdt niet werkelijk van paarden. Daarbij wil ik even de arme mensen met werkpaarden ter zijde laten. Mijn frustratie werd deze week gewekt door een verwende rijke meid die haar merrie te koop aanbied in een van de groepen.

Op de foto staat een lusteloze schimmel die ongepoetst lijkt en om een of andere vreemde reden weinig tot geen voorplukje heeft. De hoek waaronder ze gefotografeerd is doet haar ook al geen recht, ze staat nogal moeilijk in de bak en lijkt een aantal littekens op haar hoofd te hebben. Boven de foto staat er: “Duitse merrie te koop, 18 jaar oud. “

Omdat het meestal leuk is in deze groep en mensen elkaar helpen reageerde ik erop met de vraag waarom ze te koop is op deze leeftijd. Met de instortende economie van Egypte in mijn achterhoofd verwacht ik dat deze meid het niet meer kan opbrengen een paard te houden en op zoek is naar een goed tehuis voor haar geliefde merrie. Een aantal minuten later opent ze deur van mijn meestal goed gesloten frustratie opslag. ” Het (paard) past niet bij mij.”

Onder Nederlandse paardenmeisjes is het toch wel een ongeschreven regel dat je paarden die richting de bejaarden-grens gaan niet verkoopt. Je trouwe ros gaat gewoon met welverdiend pensioen. Voorzichtig maar toch al wel redelijk geirriteerd schrijf ik dat ik niet begrijp waarom een paard na jarenlang trouwe dienst zo aan de kant geschoven wordt en niet gewoon mag blijven. Dan komt de aap uit de mouw: ” Ik heb het pas een jaar maar het is niet te houden in het parcours, het past gewoon niet bij me.” Een paar andere paardenliefhebbers op de groep beginnen ook op de post te reageren. Sommigen vragen enkel naar de prijs maar ik blijk niet de enige te zijn die op ontploffen staat. Iemand merkt op dat ze misschien eens lessen moet nemen en niet veel later verschijnt er een geweldige reactie:  “Omdat je de merrie continue als een het beschrijft denk ik dat het inderdaad beter is als ze naar iemand gaat die haar als een zij zal respecteren en van haar zal houden.”

De rest van de dag blijft het stil onder de post. Maar het blijft in mijn gedachten malen. Waarom zou je een 17 jarig paard kopen en dan na een jaar besluiten dat je niet bij elkaar past? Ik heb wel vaker van dichtbij meegemaakt dat Egyptische ruiters hun oude rossen bij het oud vuil zetten zodra ze niet meer over die hoge hekken heen komen. Die arme merrie. Vaak geldt ook nog eens de consensus dat er belachelijk veel geld gevraagd wordt omdat het een geimporteerd paard is. Kan wel kreupel voor het leven zijn, nog altijd vragen ze meer geld dan voor een kerngezonde baladi.  Het stond ook zo overduidelijk boven die advertentie…Duitse merrie…ze heeft niet eens een naam?

Blijkbaar voelde die meid zich aangesproken want na een dag komt er ineens reactie. Ze beschrijft hoe ze al jaren lessen volgt en ze rijdt meerdere paarden die blijkbaar beter zijn dan deze schimmelmerrie. Ze beseft wel dat zo een statement haar wens tot verkopen niet ten goede komt en zegt nog gauw dat de merrie in de FEI B klasse succesvol is geweest. Dat zijn toch wel erg hoge hindernissen. Maar dan graaft ze haar eigen graf, en post een foto van haar met de merrie die richting een hindernis opstaat.

Ze is duidelijk een ruiter van niks. Klinkt hard maar paardenmeisjes zullen dit met mij eens zijn bij het zien van de foto. Eigenlijk is het een foto van een gevaarlijke situatie. Dan besef ik wat er gaande is. Dit is een overduidelijk geval van een weg-werp-paard. Typisch scenario hier in Egypte. Men neme een talentloze ruiter met geld die opgejut wordt door anderen op de club. De zoektocht naar een paard voor deze ruiter bestaat niet uit het zoeken van een maatje voor het leven zoals wij paardenmeisjes dat doen. Hoe groter de stokmaat en hoe hoger de hindernis hoe beter. Men koopt dan het duurste paard met het beste wedstrijdgeschiedenis. Even lekker opscheppen met die knol en dan op wedstrijd erachter komen dat er misschien toch wel aan gereden moet worden voordat je clubkampioen kan worden. En dan komt de finale: “Het past niet bij mij.” Weg met dat ding.

Ze reageert ook nog op de opmerking dat ze misschien wat dressuur en grondwerk lessen moet nemen om meer controle te krijgen over haar paard. Bij het lezen van haar antwoord breekt mijn klomp:  ” Ik ben een springruiter.”  Blijkbaar is dit hoe ze haar gedrag tegenover haar paard, maar ook tegenover de paardenmeisjes in hart en nieren, verantwoordt.

Er staan een aantal van zulke wegwerp paarden bij ons op stal. Stuk voor stuk hele leuke Europese warmbloeden die goed onderhouden zijn en nog prima een ronde mee kunnen. Ze kunnen jonge ruiters veel leren want ze hebben bijna allemaal wel de 1.50 meter gesprongen. Ze staan al jaren te koop en worden eigenlijk alleen maar gebruikt als vrienden van ruiters een paard moeten lenen. Soms rijden wij erop. Talloze penny meisjes  in Nederland zou een moord doen voor zo een leuk (verzorg)paard. En hier liggen ze op de afvalbult omdat ruiters niet werkelijk van paarden houden maar enkel willen rijden. Je begrijpt mijn frustratie.